ملک الشعرا

مَلِکُ‌الشُّعَرا (Poet Laureate)
عنوان شاعر برگزیدۀ دربار. در میان شاعران دربار، که در ستایش شاهان شعر می‌گفتند، آن کس که توانایی بیشتری در ستایشگری داشت، به این مقام می‌رسید. کار اصلی ملک‌الشعرا حضور در جشن‌های دربار و سرودن شعر در وصف پادشاه به همان مناسبت بوده است. در دورۀ غزنویان عنصری نخستین شاعری بود که عنوان ملک‌الشعرا یا امیرالشعرا گرفت. بعضی شاعران از آستان قدس رضوی عنوان ملک‌الشعرا دریافت می‌کردند، مانند محمدتقی بهار. پرآوازه‌ترین شاعران ایرانی که به این مقام رسیدند عبارت بودند از عبدالملک برهانی (۴۶۵ق)، امیر معزی (۵۲۰ق)، ابوالعلای گنجوی (۵۵۴ق)، و شهاب‌الدین عمعق بخارایی. در ادبیات انگلستان نيز ملک‌الشعرا شاعر برگزیدۀ دربار بود. اصطلاح laureate ریشه در واژۀ یونانی laurea (برگ بو) دارد که نزد آپولون، خدای شعر و موسیقی، بسیار مقدس بود. نخستین ملک‌الشعرای انگلستان جان درایدن (۱۶۶۸) بود. دو تن از مشهورترین ملک‌الشعراهای انگلستان از آغاز دهۀ ۱۹۸۰ عبارت بودند از ویلیام وردزورث و آلفرد تنیسون.