ملک عزالدین لر

مَلِکْ‌ عزّالدّینِ‌ لُر (حک: ۷۵۰ـ۸۰۴ق)

از حکمرانان اتابکان لُرستان و شانزدهمین اتابک از اتابکان‌ لر کوچک. پسر شجاع‌الدین محمود لُر بود‌ که بعد از کشته‌شدن پدرش، در ۱۲سالگی جانشین وی شد. ملک عزالدین، با همراهی وزیر باتدبیر خود، خواجه محمود بن محمد چاغری، به اصلاح خرابی‌های مملکت پرداخت؛ با همسایگان خود، سلاطین آل مظفر و آل جلایر، روابط دوستانه برقرار کرد و یکی از دختران خود را به شاه شجاع و دیگری را به سلطان احمد بن اویس به زنی داد. در ۷۸۸ق تیمور گورکانی، به بهانۀ این‌که عزالدّین به کاروان‌های حجاج دستبرد می‌زد، به لُرستان تاخت و در خرم‌آباد و دیگر مناطق لرستان خرابی‌ها کرد و عزالدّین را در سال ۷۹۰ق در قلعۀ «رومیان» (نزدیک بروجرد) دستگیر کرد و به سمرقند فرستاد و پسرش، سیدی احمد، را به اندکان تبعید کرد. اما سه سال بعد اجازه داد عزالدّین و پسرش به لرستان بازگردند و عزالدّین حکومت آن دیار را به‌دست گیرد. با وجود این، وقتی تیمور در ۷۹۵ق به ایران آمد، عزالدّین گریخت و عمر شیخ، پسر تیمور، که در تعقیب او بود، ناکام ماند و نواحی لُر کوچک را ویران کرد. گویا در همین حملۀ تیمور، کار گردآوری و ارسال خراج عراق، فارس، آذربایجان و لُرستان را به عزالدّین واگذاشت. مدتی بعد، میان کارگزار مالیاتی تیمور و سیدی احمد، پسر عزالدّین نزاع شد و سیدی احمد گریخت، اما عزالدین گرفتار شد و ظاهراً در ۸۰۴ق به‌دست محصلان خراج مغولی در سلطانیه به قتل رسید.