منتصر عباسی
مُنْتَصِر عباسی (۲۲۳ـ۲۴۸ق)
شهرت اَبُوجَعْفَر محمد، ملقب الْمُنْتَصِرُ بالله یازدهمین خلیفۀ عباسی (حک: ۲۴۷ـ۲۴۸ق). مُنْتَصِر که از پدرش، متوکل، جفا دیده بود، به یاری گروهی از ترکان بانفوذ در دستگاه خلافت، پدر را کشت و همان روز به خلافت رسید (۴ شوّال ۲۴۷ق) و از دو برادر خود، مُعْتَزّ و مُؤید، بیعت گرفت و آن دو را از ولایتعهدی خلع کرد و مردم را از شهر «جَعْفَریّه» که پدرش بنیاد کرده بود به سامِرّا بازگرداند و کاخ‌های آن‌جا را ویران کرد. مُنْتَصِر با علویان مدارا داشت و ترس و وحشت خاندان ابوطالب در ممنوعیت زیارت مرقد مطهر امام حسین (ع) از میان رفت و فَدَک را به فرزندان امام حسین (ع) بازگرداند. منتصر پس از شش ماه خلافت براثر بیماری درگذشت و نیز گفته‌اند که ترکان او را مسموم کردند.