مننژیت
مِنَنژیت (meningitis)
تورم مننژهای (غشاهای) اطراف مغز، به‌سبب عفونت ویروسی یا باکتریایی. مننژیت باکتریایی اگرچه با آنتی‌بیوتیک‌ها قابل درمان است، اما خطرناک‌ترند. تشخیص این بیماری از طریق نیشتر زدن کمر صورت می‌گیرد. عامل بروز مننژیت باکتریایی، نیسریا مننژیتیدیس، باکتری‌ای است که روی دیوارۀ اپی‌تلیومی گلو مجتمع می‌شود و ۲ تا ۱۰ درصد افراد سالم ناقل آن هستند. بیماری هنگامی بروز می‌کند که باکتری‌ها وارد جریان خون شوند، اما این اتفاق به‌ندرت روی می‌دهد. بسیاری از ویروس‌های معمولی می‌توانند به‌طور اتفاقی موجب بروز مننژیت شوند، البته معمولاً نه در حالتِ شدید آن. درمان مننژیت ویروسی استراحت بیمار است. سه نوع مننژیت باکتریایی وجود دارد؛ گروه‌های سرمی ای، بی و سی، که فقط برای ای و سی واکسن تجویز می‌شود. به هر حال این واکسن‌ها ایمنی درازمدت نمی‌آورند و برای کودکان زیر دو سال نیز مناسب نیستند. نوع بی، شایع‌ترین آن است که عامل بروز بیش از ۵۰ درصد ابتلا به این بیماری در اروپا و امریکاست. شدت بیماری از خفیف تا مرگبار متفاوت است و علایم آن عبارت‌اند از: تب، سردرد، تهوّع، گرفتگی عضلات گردن، هذیان و به‌ندرت تشنج. سالیانه حدود سه‌هزار مبتلا به مننژیت در انگلیس به ثبت می‌رسد. تا ژانویه ۲۰۰۱، بریتانیا پس از اجرای یک برنامۀ گستردۀ واکسیناسیون که از ۱۹۹۹ آغاز کرده بود، موفق شد مننژیت نوع سی را به‌طور کامل ریشه‌کن کند. این برنامه شامل واکسیناسیون ۱۸میلیون کودک و نوجوان بود. بروز مننژیت در جنوب صحرای افریقا ۱۰برابر اروپا و امریکاست.