منو سیمونس
مِنو سیمونْس (۱۴۹۶م ـ۱۵۶۱)(Menno Simons)
مصلح دینی هلندی، رهبر آناباپتیستهای محافظه‌کار معروف به منونی‌ها[۱] برگرفته از نام او. در فریسلاند به‌دنیا آمد. در ۱۵۲۴ کشیش کلیسای کاتولیک رومی شد. تردیدهایی دربارۀ جزمیات این کلیسا او را به مطالعۀ دقیق آثار مارتین لوتر[۲] سوق داد. چون با لوتر هم‌رأی شد که عالی‌ترین مرجع مسیحی باید کتاب مقدس[۳] باشد کلیسای کاتولیک رومی را رها کرد. با این‌که مخالف آناباپتیست[۴]های انقلابی بود که در ۱۵۳۵ قیام نافرجامی را در مونستر[۵] رهبری کردند، یک سال ناچار به اختفا شد. در ۱۵۳۷ واعظی آناباپتیست در گرونینگن[۶] شد و در همان شهر ازدواج کرد. سال‌های بعد را به تبلیغ آیین نو در گوشه و کنار هلند و آلمان گذراند و سرانجام در حوالی هولشتاین[۷] درگذشت. منو فقط به اصولی باور داشت که در عهد جدید[۸] نیز آمده بودند. به الوهیت مسیح[۹] معتقد بود و غسل تعمید را فقط برای مسیحیانی جایز می‌دانست که ایمان خود را به مسیح ابراز می‌کردند. خدمت نظام، قتل نفس و ازدواج با غیر مسیحی را نامشروع می‌شمرد و خواندن دعا در سکوت را توصیه می‌کرد. نوشته‌های او با نام مجموعۀ تألیفات منو سیمونس[۱۰] در ۱۶۸۱ منتشر شد.