مهر یشت
مِهر یَشْت
دهمین یشت و یکی از یشت‌های بزرگ اوستایی، مختص مهر، ایزد پیمان. این یشت در ۳۵ کرده (بخش) و ۱۴۶ بند مفصل‌ترین یشت اوستایی پس از فروردین یشت است. ایزد مهر ارتباط نزدیکی با خورشید دارد، بدین شکل که پیش از برآمدن آفتاب، سر برمی‌آورد (بند سیزده) و بازتاب این نزدیکی در ادبیات فارسی میانه و فارسی برابر دانستن مهر و خورشید است. مهر دارندۀ چراگاه‌های فراخ با گردونۀ باشکوهش از کرانه‌ای به کرانۀ دیگر زمین می‌رود و بر پیمان‌ها نظارت می‌کند (بند ۹۵) و بر پیمان‌شکنان سخت‌گیر است (بندهای ۷۰ـ۷۲). افزون بر این، ایزدمهر سَرور جنگجویان است و با ۱۰۰۰ گوش و ۱۰هزار چشم، که هرگز خواب به چشمش نمی‌آید (بند یک)، وظیفۀ حفظ تمامیت سرزمین‌های ایرانشهر را بر‌عهده دارد. در مهریشت که یکی از کهن‌ترین یشت‌های اوستایی است، همچون دیگر یشت‌ها تلفیق ماهرانۀ اعتقادات پیش زردشتی و اعتقادات زردشتی مشاهده می‌شود. پورداود مهریشت را به فارسی ترجمه کرده است (تهران، ۱۳۴۷).