مهیار دیلمی
مَهیار دِیلمی ( ـ۴۲۶ق)
(یا: مهیار بن مرزویه) شاعر عرب‌زبان و منشی عربی‌نویس ایرانی و زردشتی‌تبار دورۀ دیلمیان. نزد سید شریف رضی به تحصیل علم و ادب پرداخت و در ۳۹۴ق نزد همو اسلام آورد. برای کارهای ترجمه به بغداد فراخوانده شد. مدتی در دیوان آل بویه سِمت دبیری داشت. از همین‌رو تذکره‌نویسان او را به الکاتب ملقب کرده‌اند. به زبان‌های عربی و فارسی تسلط کامل داشت و افزون بر قصیده، غزل و لغز و اخوانیات نیز می‌سرود. اشعار بسیار زیبایی در مدح اهل بیت (ع) سروده است. خطیب بغدادی او را از همۀ شعرای زمان خود برتر دانسته است. اشعار او از نظر معانی شعری ابتکاری و از جهت سبک قوی و استوار بود. شاهکار وی مرثیه‌ای در سوگ شریف رضی است. قصیدۀ لامیة مهیار از قصاید مشهور بوده که سید احمد ابن طاووس با نام الازهار فی‌شرح لامیة مهیار شرحی بر آن نوشت. دیوان شعر او در ۴ جلد در بیروت به‌چاپ رسیده است.