مونوفیزیت، مذهب
مونوفیزیت، مذهب (Monophysite)
(به یونانی به‌معنی اعتقاد به وحدت طبیعت) فرقه‌ای قدیمی در کلیسای شرق. مذهب مونوفیزیت واکنشی دربرابر نسطوریان بود، که در قرن‌های ۵ و ۶م پیدا شد. پیش‌درآمد آن عقیدۀ آپولیناريوس لاذقی (۳۹۰م) و مروج آن ائوتوخس بود، که به طبیعت واحد (طبیعت الوهی) در عیسی پس از تجسّد اعتقاد داشت و برای دفاع از این عقیده به پاپ لئوی اول متوسل شد، امّا پاپ در «رسالۀ اعتقادیه» نظر او را مردود شناخت. شورای دینی شهر اِفِسوس (۴۴۹) ائوتوخس را از تهمت ارتداد مبرا دانست. پاپ این شورا را «شورای راهزنی» خواند و آن‌گاه شورای خالکدون اصول اعتقادی خود را به‌تصویب رساند و عقاید مونوفیزیت‌ها و همچنین نسطوریان را مردود شناخت. مونوفیزیت‌ها در بیت‌المقدس و مصر و انطاکیه علیه تصمیمات خالکدون قیام کردند، ولی بعدها در درون خود دچار انشعاب شدند. پیروان یعقوب بردعه دسته‌ای از منوفیزیت‌ها بودند که در جهان اسلام یعاقبه خوانده می‌شدند و مونوفیزیت‌ها را کلاً یعاقبه می‌گفتند. سه کلیسای اصلی این مذهب عبارت‌اند از: کلیسای قبطی و حبشی، کلیسای ارمنی، و کلیسای یعقوبی سوریه. اصل اساسی در آیین وحدت طبیعت، اعتقاد به این است که عیسی پس از تجسّد دارای طبیعت لاهوتی واحد شده است و اشتراک صفات لاهوتی و ناسوتی در او را مردود می‌شمارند. نيز ← کلیسای_یعقوبی