مکتب شیکاگو (جامعه شناسی)
مکتب شیکاگو (جامعه‌شناسی)(Chicago School of Sociology)
نخستین دپارتمان جامعه‌شناسی، بنیاد شده در ۱۸۹۲، به ریاست آلبیون اسمال[۱]. پس از اسمال، رابرت پارک[۲] ریاست آن را برعهده گرفت و با همکاری دبلیو آی تامس[۳]، ارنست برجس[۴]، لوئیس ویرت[۵] و ر. مکنزی[۶] مرکزی برای مطالعات اجتماعی تأسیس کرد. این مرکز درخلال دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ درخصوص زندگی شهری و مسائل مربوط به آن، ازجمله جرائم و انحرافات در شیکاگو، گوناگونی اجتماعات شهرنشین، شیوه‌های زندگی و خرده‌فرهنگ‌های قومی این شهر، تحقیقاتی انجام داد. اروینگ گافمن[۷] و هوارد بکر[۸] در دهۀ ۱۹۴۰ گرایش نوینی در مکتب شیکاگو پدیدآوردند.