مک باین، جیمز ویلیام (۱۸۸۲ـ۱۹۵۳)
مَکْ‌بایْن، جِیْمز ویلیام (۱۸۸۲ـ۱۹۵۳)(McBain, James William)
متخصص کانادایی شیمی‌فیزیک. تحقیقات عمده‌اش در زمینۀ محلول‌های کلوئیدی[۱]، مخصوصاً محلول‌های صابونی[۲]، بود. در چتم نیوبرانزویک زاده شد و در دانشگاه تورنتو درس خواند. مدت کوتاهی را نیز در لایپزیگ آلمان گذراند. از ۱۹۰۶، در دانشگاه بریستولِ انگلستان کار می‌کرد و در ۱۹۱۹، در آن‌جا استاد شد. در ۱۹۲۶، به امریکا رفت و استاد دانشگاه استانفورد کالیفرنیا شد. در اوایل ۱۹۱۰، نشان داد که محلول‌های آبیِ صابون‌هایی مثل سدیم پالمیتات[۳] رسانه‌های الکترولیتی[۴] خوبی‌اند. او وجود حامل شدیداً متحرکی را با بار منفی مسلم فرض کرد. این حامل، یون کمکی[۵] یا ذرۀ باردار یونی[۶] است. همچنین، برای شناسایی خصوصیات ترمودینامیکی محلول‌های صابونی، روشی را براساس پایین‌ترین نقطۀ شبنم پیش‌نهاد داد. مک‌باین ثابت کرد فاز سطحی[۷] در محلول‌های ساده تک‌لایه[۸] نیست، بلکه زیرلایه‌های جهت‌داری نیز در زیر این لایۀ صابونی وجود دارد. وسیله‌ای نیز برای تعیین اجزای سازندۀ این لایه‌ها طراحی کرد. هنگام جذب سطحی بخار و گازها در جامدات، ممکن است فرآیند‌های گوناگونی هم‌زمان صورت گیرد. جذب سطحیِ فیزیکی[۹]، جذب سطحیِ شیمیایی[۱۰]، و نفوذ[۱۱] گاز و بخار در جامد از آن جمله‌اند. مک‌باین واژۀ عام جذب سطحی[۱۲] را به همۀ این موارد تعمیم داد. ترازوی فنری مک‌باین ـ باکر[۱۳] وسیله‌ای است که کمیت و سرعت جذب سطحی را به‌صورت پیوسته ثبت می‌کند.