میان شاه
میانْ‌شاه (interrex)
(به لاتینی اینتِر: «بین»، رِکس: «شاه») در روم باستان، در دوران پادشاهی (معمولاً قبل از ۵۱۰پ‌م)، سِناتورها پس از مرگ پادشاه، مقامی را برای ادارۀ امور تا هنگام انتخاب پادشاه جدید برمی‌گزیدند. بعداً، اگر هر دو کنسول[۱] می‌مردند یا پیش از پایان دوره استعفا می‌کردند، «میان‌شاه»ها، پنج روز تا انتخاب کنسول‌های جدید منصوب می‌شدند. میان‌شاه باید از میان اشراف و سناتورها انتخاب می‌شد، اما ممکن بود بسیار جوان باشد. در ۵۲پ‌م، که بدون انتخاب کنسول‌ها یا پِرایتور[۲]ها آغاز شد، چند «میان‌شاه» انتخاب شدند تا این‌که پُمپیوس[۳] سرانجام به‌عنوان یگانه کنسول برای پایان‌دادن به شورش‌های بین دارودسته‌های میلو[۴] و کلودیوس[۵] انتخاب شد.