ناصرالدین منشی
ناصرالدّین منشی (قرن ۸ق)
(یا: ناصر منشی) ملقب به عمدةالملک منتجب‌الدین یزدی مورخ و نویسندۀ بزرگ ایرانی دورۀ ایلخانان مغول. پس از مرگ پدر (۶۷۵ق)، تحت تربیت عموهایش (شهاب‌الدین و ظهیرالدین) قرار گرفت و چون به سن رشد رسید در ۶۹۳ق صاحب دیوان رسائل پادشاه خاتون قراختایی حاکم کرمان شد و به‌‌سرعت ترقی کرد. با جلوس محمد‌شاه قراختائی (۶۹۵ـ۷۰۳ق) از کار خود برکنار شد ولی در ۷۰۳ق و ظاهراً در آغاز حکومت قطب‌الدین‌شاه جهان شغل دیوانی خود را از‌سر گرفت و در سال ۷۱۵ق به خدمت ابن قتلغ‌نویان، از امرای بزرگ دوره اولجایتو و سلطان ابوسعید درآمد. او مؤلف کتاب‌های سمط‌العلی، در تاریخ قراختائیان کرمان (۷۱۵ ق)، نسائم الاسحار، در شرح حال وزرا (۷۲۵ق)؛ درّة الاخبار؛ و لمعة الانوار(۷۳۰ق) است.