نبرد بلنهایم
نبرد بِلِنْهایم (Battle of Blenheim)
جنگ جانشینی اسپانیا[۱] و پیروزی قاطع نیروهای متفقین[۲]، به فرماندهی مارلبورو[۳]، بر ارتش‌های فرانسه و باواریا در ۱۳ اوت ۱۷۰۴ در نزدیکی روستای بلنهایم، در ایالت باواریا (در آلمان کنونی)، واقع در کرانۀ باختری رودخانه دانوب، حدود ۲۵کیلومتری شمال‌غربی آوگسبورگ[۴]. جنگ هشت سال دیگر نیز ادامه یافت، اما نبرد بلنهایم به مناسبت درهم شکسته‌شدن نقطۀ عطفی محسوب می‌شد.
پیشینه. فرانسه قصد داشت ارتشی برای اتحاد با مردم باواریا اعزام کند و سپس با پیشروی به‌سمت جنوب در رودخانۀ دانوب، وین را به تصرف درآورد. برای پیشگیری از چنین اقدامی، انگلیسی‌ها به فرماندهی دوک مارلبورو و اتریشی‌ها به فرماندهی شاهزاده اوژن ساووا[۵] تصمیم گرفتند مشترکاً به باواریا حمله کنند. چندین یگان از نیروهای آلمانی به نیروهای در حال پیشروی اتریشی‌ـ‌انگلیسی ملحق شدند و ارتش‌های متخاصم در روستای بلیندهایم[۶]، معروف به بلنم، با یکدیگر به نبرد پرداختند.
نبرد. فرانسوی‌ها در این روستا سنگر گرفتند و جناح راست نیروهای فرانسوی به طول ۵ کیلومتر در امتداد ارتفاعات این روستا در پشت زمین‌هایی باتلاقی صف‌آرایی کردند، که نهری در آن زمین‌ها جاری بود. نیروهای متفقین برای غافلگیرکردن دشمن شبانه پیشروی کردند و مقارن ظهر ۱۳ اوت ۱۷۰۴ حمله را آغاز کردند. اوژن به نیروهای باواریا حمله کرد، که در جناح چپ نیروهای فرانسوی موضع گرفته بودند، و مارلبورو نیز مستقیماً به بلنهایم حمله کرد و در ابتدا پیروزی چندانی به‌‌دست نیاورد. مارلبورو که حدس زده بود حملات به جناحین نیروهای فرانسوی، آن‌ها را در جناح میانی نیز تضعیف کرده است با انبوهی از نیروهای خود مرکب از ۹۰ یگان سواره‌نظام، ۲۳ گردان پیاده و واحدهای پشتیبانی توپخانه، به قلب نیروهای فرانسوی حمله کرد. اوژن نیز با نیروهای پیشتاز خود به جناح نیروهای فرانسوی حمله و آن‌ها را از نیروهای باواریا جدا کرد تا بتواند به هر یک از این دو نیرو جداگانه حمله کند. سپس مارلبورو به پیشروی به‌سمت بلنهایم ادامه داد و بیشتر نیروهای فرانسوی را به اسارت گرفت، اما اکثر نیروهای باواریایی فرار کردند.