نصر بن ناصرالدین
نَصْرِ بن ناصرالدّین ( ـ۴۱۲ق)
(یا: نصر بن سبکتکین) ابوالمظفر، شاهزادۀ غزنوی، در پادشاهی پدرش، حاکم بُست بود. پس از مرگ پدر از سلطنت محمود پشتیبانی کرد. در ۳۸۹ از جانب محمود حاکم نیشابور شد. در ۳۹۱ق از اسماعیل المنتصر سامانی شکست خورد و به‌هرات گریخت. اما محمود به یاری او شتافت و منتصر را به گرگان هزیمت داد. در شوال همان سال منتصر بار دیگر به نیشابور تاخت و نصر این بار نیز از او شکست خورد، اما سپاهیان محمود بار دیگر به یاری نصر شتافتند و منتصر به گرگان گریخت. در سومین جنگ که در سرخس درگرفت، منتصر شکست سختی خورد و بیشتر فرماندهان سپاه او، ازجمله ابوالقاسم سیمجوری، به اسارت درآمدند و نصر آن‌ها را به غزنه نزد برادرش فرستاد. در ۳۹۳ق محمود سیستان را گرفت حکومت آن را به نصر داد. نصر حنفی پرشوری بود و با عالمان دینی همواره با احترام رفتار می‌کرد. همچنین نصر شاعران و دانشمندان را می‌نواخت. ثعالبی، کتاب غرر اخبار ملوک الفرس را به نام او نوشت.