نظریه گاف لرزه ای
نظریۀ گافِ لرزه‌ای (seismic gap theory)
نظریه‌ای مبنی بر این‌که در طول گسل[۱]هایی با فعالیت لرزه‌ای شناخته‌شده یا مناطقی با فعالیت لرزه‌ای[۲] بالا، مکان‌هایی وجود دارد که در آیندۀ نسبتاً نزدیک بیشترین احتمال وقوع زمین‌لرزه[۳] در آن‌جا وجود دارد، ولی مدت‌ها فعالیت لرزه‌ای مهمی نشان نمی‌دهند. با مطالعۀ پیشینۀ زمین‌لرزه‌های گذشته و ترسیم نقشه، ممکن است گاف‌های لرزه‌ای[۴] در طول گسل یا حاشیۀ صفحه‌ای را شناسایی کرد. بنا بر این نظریه، در ناحیه‌ای که مدتی در آن زمین‌لرزه‌ای اتفاق نیفتاده است، تنش فراوانی انباشته می‌شود که نهایتاً آزاد خواهد شد و زمین‌لرزه به‌‌وقوع می‌پیوندد. هرچند با نظریۀ گاف لرزه‌ای مناطقی با احتمال وقوع زمین‌لرزه مشخص می‌شود، اما این نظریه به دانشمندان برای پیش‌بینی زمان زلزله کمک نمی‌کند.