نقاشی تاریخی

نقّاشی تاریخی (history painting)

تابلوي مرگ ژنرال ولف، اثر بنجامين وست

گونه‌ای از نقاشی، که تصویری است از صحنه‌های برگرفته از منابع یونانی ـ رومی، اساطیر، کتاب مقدس و آثار ماندگار ادبی، همچون کمدی الهی اثر دانته. در دوران رنسانس آغازین، از زمانی‌‌که آلبرتی نخستین‌بار نقاشی تاریخی را مستند و مکتوب ساخت، تا افول سنّت آکادمیک در قرن ۱۹، متعالی‌ترین نوع نقاشی به‌شمار می‌آمد، و هدفش عرضۀ درون‌مایه‌ها و دیدگاه‌های اصیل بود؛ همچون تابلوی سوگند هُراتیوس‌ها (۱۷۸۴؛ لوور، پاریس) اثر داوید، و مرگ ژنرال وولف (۱۷۷۰؛ نگارخانۀ ملی کانادا، اوتاوا) اثر بنجامین وست، که از اولین آثاری ا‌ست که صحنه‌ای از تاریخ معاصر را تصویر می‌کند. در قرن ۱۵م، آلبرتی نقاشی تاریخی را اثری خواند که دربرگیرندۀ بیش از یک پیکره باشد؛ ولی در قرن ۱۷، این اصطلاح به توصیف صحنه‌های روزگاران گذشته و آثار ملهم از اساطیر، شعر، ادب، و دین اختصاص یافت. در قرن ۱۸، رینولدز اظهار کرد که «نقاش تاریخ‌نگار، انسان در وجه کلی را نقاشی می‌کند، و نقاش تک‌چهره‌ساز انسان در وجه جزئی (یا انسان خاص) را، و درنتیجه مدل او، مدلی ناقص است».

 

---