نمل، سوره
نَمْل، سوره
سورۀ شمارۀ ۲۷ به‌ترتیب مصحف و ۴۸ به‌ترتیب نزول، از سوره‌های مکی قرآن در ۹۳ آیه و ۱۱۶۶ کلمه. وجه تسمیۀ این سوره اشاره به داستان نمل (مورچه) و حضرت سلیمان (ع) است. نام‌های دیگر آن «سلیمان» و «طاسین» است؛ زیرا با حروف مقطّعۀ «طس» آغاز می‌شود. سیزدهمین سوره از سوره‌های ۲۹گانۀ مقطّعات است. از نظر حجم، از سوره‌های «مثانی» و نسبتاً متوسط و مقداری کمتر از نیم جزء قرآن است. از سوره‌های چهارده‌گانۀ «سجده» است و در آیۀ ۲۵، سجدۀ مستحب دارد. ویژگی این سوره داشتن دو بِسْم اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم است (یکی در آغاز و دیگری در آیۀ ۳۴). مضامین اصلی آن عبارت‌اند از خداشناسی و نشانه‌های توحید، احوال حشر و معاد، شرایط تأثیر نصایح و مواعظ، داستان سلیمان (ع) و بلقیس و اشاره به داستان حضرت موسی، حضرت صالح و حضرت لوط (ع).