نمین، شهرستان

نمین، شهرستان
استان	اردبیل
بخش	مرکزی، ویلکیج و عنبران سفلی
جمعیت	بالغ بر ۵۹,۶۴۰ نفر (۱۳۸۵ش)
موقعیت	جنوب و جنوب غربی جمهوری آذربایجان، غرب استان گیلان (شهرستان‌های آستارا و طوالش)، شمال و شرق شهرستان اردبیل، و جنوب شرقی شهرستان مشگین‌شهر
نوع اقلیم	معتدل مایل به سرد
شهر ها و آبادی ها	عنبران سفلی، آبی‌بیگلو، ننه‌کران، و گرده

نَمین، شهرستان

واقع در شرق مرکزی استان اردبیل، مشتمل بر بخش مرکزی و بخش‌های ویلکیج و عنبران سفلی، با مرکزیت اداری شهر نمین. از شمال و شمال شرقی به جمهوری آذربایجان، از شرق به استان گیلان (شهرستان‌های آستارا و طوالش)، از جنوب و غرب به شهرستان اردبیل، و از شمال غربی به شهرستان مشگین‌شهر محدود است. اراضی آن کوهستانی است و روبه شمال بر ارتفاع و تراکم درختان جنگلی آن افزوده می‌شود و ریزابه‌های قره‌سو آن را مشروب می‌کند. اقلیم این شهرستان معتدل مایل به سرد و جمعیت آن بالغ بر ۵۹,۶۴۰ نفر می‌شود (۱۳۸۵). مهم‌ترین آبادی‌های آن عبارت‌اند از عنبران سفلی، آبی‌بیگلو، ننه‌کران، و گرده. راه اردبیل به آستارا از آن می‌گذرد و همراه با راه نمین به آبی بیگلو، راه نمین به عنبران سفلی، و دیگر راه‌های فرعی و روستایی شبکۀ راه‌های زمینی آن را تشکیل می‌دهند. کشاورزی و دامداری فعالیت اصلی ساکنان آن و فرآورده‌های لبنی و عسل از عمده محصولات آن است. تا تقسیمات کشوری ۱۳۸۲ش، بخشی از شهرستان اردبیل بود. از گذشته‌های دورِ نمین اطلاع چندانی دردست نیست، ولی آثار به‌جای‌مانده از روزگار گذشته، از سابقۀ تاریخی این سرزمین حکایت دارد، که این آثار عبارت‌اند از ۱. تپۀ کناره، در روستای کنازق، متعلق به هزارۀ اول پ‌م؛ ۲. تپۀ سلوط، در روستای سلوط، متعلق به دورۀ اشکانی و اوایل اسلام؛ ۳. سربندتپه، در قریۀ سربند، متعلق به دورۀ اشکانی و اوایل اسلام؛ ۴. آرپاتپه‌سی، در روستای آرپاتپه، متعلق به هزارۀ اول پ‌م؛ ۵ تپۀ حاجی‌نصیر، در ۵کیلومتری شهر نمین، متعلق به هزارۀ اول پ‌م و نیز بولان تپه، یدّی دیو قیزی، قوشاتپه، اوزریک‌تپه، و گوورقلعه‌سی که همگی به هزارۀ اول پ‌م تعلّق دارند.