نوار صوتی دیجیتال
نوار صوتیِ دیجیتال (digital audio tape)
(یا: دی‌اِی‌تی) نوار کاست، برای ضبط دیجیتال. هر طرف آن تا دو ساعت ظرفیت ضبط صدا دارد و اندازۀ آن تقریباً نصف نوار کاست استاندارد است. دستگاه‌های ضبط و پخش این نوارها در ۱۹۸۷ رواج یافتند. از نوارهایی که به این شیوه ضبط می‌شوند نمی‌توان کپی برداشت. نخستین دی‌اِی‌تی برای ضبط داده‌های رایانه‌ای در ۱۹۸۸ عرضه شد. دستگاه‌های ضبط و پخش دی‌اِی‌تی به دستگاه‌های ضبط ویدئویی شبیه‌اند، با این تفاوت که از نوار صوتی فلزی[۱] استفاده می‌کنند. این دستگاه‌ها هد[۲] متحرکی برای پخش دارند و نوار به دور طبلکی چرخان[۳] می‌پیچد. روی این نوار می‌توان اطلاعات اضافی نیز ضبط کرد، ازجمله کد زمانی برای تعیین محل دقیق هر نقطه روی هر یک از لبه‌های نوار[۴]. صنعت موسیقی به‌سبب نگرانی از قاچاقِ کاست‌های ضبط‌شدۀ دی‌اِی‌تی، آن‌ها را دیر عرضه کرد، اما اکنون در همۀ کشورها بر سر سیستمی توافق شده است که در آن از روی هر لوح فشرده یا دی‌اِی‌تی بیش از یک کپی نمی‌توان برداشت. دی‌اِی‌تی بیشتر در استودیوهای ضبط موسیقی و برای تهیۀ نوار مادر به‌کار می‌رود. این سیستم را شرکت سونی[۵] رواج داد. تا ۱۹۹۰، برای ضبط داده‌های رایانه‌ای، دی‌ای‌تی‌هایی با گنجایش ۲.۵ گیگابایت گسترش یافته بود. این کار با استفاده از روش ضبط روبشی مارپیچی[۶] امکان‌پذیر شد که نوار تقریباً ۹۰ درصد سطح کل هد طلبک چرخان را می‌پوشاند. درنتیجه سرعت خواندن نوار به بیش از ۲۰۰ برابر سرعت ضبط‌کردن می‌رسد و فقط طی ۶۰ ثانیه می‌توان هر فایل را پیدا کرد.