نوار مغناطیس
نوار مغناطیس (magnetic tape)
نوار پلاستیکی باریکی که سطح آن را با ماده‌ای پوشانده‌اند که به‌آسانی مغناطیسی می‌شود و می‌توان روی آن داده ضبط کرد. از آن در ضبط صوت، سیستم‌های صوتی‌ـ‌تصویری (نوارهای ویدئویی)، و رایانه استفاده می‌کنند. برای ذخیره‌سازی انبوه در رایانه‌های بزرگ هنوز از نوارهای بزرگ ریلی استفاده می‌کنند، اما استفاده از نوع کارتریج[۱] نیز رایج شده است. انواع نوار کارتریج برای رایانه‌های کوچک و شخصی استاندارد شده‌اند و گاهی نوار کاست را نیز در رایانه‌های خانگی به‌کار می‌برند. در ۱۹۴۷، نخستین‌بار از نوار مغناطیسی برای ضبط صدا استفاده شد. با این نوارها، بر‌خلاف صفحه، امکان ضبط مجدد وجود داشت. نوار دولبه[۲] در دهۀ ۱۹۵۰، و نوار چهارلبه در اوایل دهۀ ۱۹۶۰ به بازار آمد. امروزه استودیوهای ضبط از نوارهای شانزده، ۲۴، یا ۳۲ لبه استفاده می‌کنند و سپس با آمیختن اصوات ضبط‌شده روی این لبه‌ها، نوار استریوی مادر را تولید می‌کنند. در ۱۹۵۱، برای نخستین‌بار از نوار مغناطیسی برای ضبط داده و برنامه در رایانۀ سیستم یونیواک ۱[۳]، استفاده شد. در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، استفاده از نوار مغناطیسی به‌منزلۀ حافظۀ خارجی با استقبال عموم روبه‌رو شد. از آن زمان به‌بعد، دیسک‌های مغناطیسی[۴] (دیسکت) تا حدودی جای آن را گرفته‌اند، اما هنوز از نوار برای تهیۀ نسخۀ پشتیبان داده‌های مهم استفاده می‌کنند. در این نوارها، اطلاعات به‌صورت دودویی[۵] ضبط می‌شود که در آن دو سیگنال با شدت‌های متفاوت معرف یک و صفرند.