نونو، لوییجی (۱۹۲۴ـ۱۹۹۰)

نونو، لوئیجی‌ (۱۹۲۴ـ۱۹۹۰)(Nono, Luigi)

نونو، لوئيجي‌

آهنگ‌ساز ایتالیایی. آثار موجز و پوانتیلیستی‌ای (نقطه‌چینی‌ای) همچون ترانۀ معلق (۱۹۵۵ـ۱۹۵۶) برای تک‌خوان‌ها، کر، و ارکستر ساخت که در آن‌ها تأثیرهای پذیرفته از وبرن و گابریلی برای بیان مطالب مربوط به وجدان اجتماعی، استفاده شده‌اند. پس از اپرای اینتولِرانتسا (۱۹۶۰) سبک او غنای اکسپرسیونیستی بیشتری به‌خود گرفت و استدلال‌های او بیش‌ازپیش حالت جدلی پیدا کردند. نونو در ونیز به‌دنیا آمد. رشتۀ حقوق را برای موسیقی رها کرد، و زیرنظر برونو مادرِنا و هرمان شرشن به تحصیل پرداخت، که در ۱۹۵۱ پولی‌فونیا ـ مونودیاریتمیکای او را در دارمشتات رهبری کرد. آثار نونو ابتدا بیشتر در آلمان اجرا می‌شدند، و رنگ‌وبوی سریالیسم به‌شیوۀ شونبرگ داشتند و به‌تدریج جنبۀ سیاسی‌شان بیشتر شد. دستاورد اولیۀ نونو شامل آثار ارکستری متعددی است، اما او پس از کارخانۀ نورانی در ۱۹۶۴، محور تمرکز خود را کاملاً بر رسانۀ الکترونیک ـ آوازی قرار داد. از‌جملۀ آثار اوست: اپرا به خورشید بزرگ سرشار از عشق (۱۹۷۴). ارکستری واریاسیون‌های کاننی (برمبنای تمی از شونبرگ از چکامه‌‌ای برای ناپلئون)،دفتر خاطرات لهستانی ۵۸‌. کرال ترانۀ معلق (۱۹۵۶)، سنگ‌نوشتۀ یکم برای اف گارسیا لورکا؛ کانتات روی پل هیروشیما برای سوپرانو و تنور و ارکستر (۱۹۶۲)؛ سنگ‌نوشته‌های دوم و سوم برای اف گارسیا لورکا قسمت دوم برای فلوت، سازهای زهی و کوبی (دوم)، و برای سخنگو، کر سخنگو، و ارکستر (سوم). موسیقی الکترونیک و آثار دیگر موسیقی الکترونیک، شامل ادای احترام به امیلیو ودووا (۱۹۶۰) و رنج‌کشیده در راه آرامش (۱۹۷۶)؛ ‌آنگاه که در حال مردن بودیم برای خوانندگان و گروه هم‌نوازان (۱۹۸۲).

 

---