نیروی هوایی
نیروی هوایی (Air Force)
ناوگانی از هواپیماهای جنگی یک کشور و سازمان اداره‌کنندۀ آن‌ها. در ابتدای پیدایش هواپیما اهمیت بالقوۀ آن به‌منزلۀ ابزاری برای اقدام به جنگ چندان مورد توجه نبود. هواپیما همچون بالون، که از زمان جنگ داخلی امریکا[۱] از آن استفاده شد، فقط وسیله‌ای برای برخورداری از دید گسترده از نیروهای زمینی بود. نیروی هوایی بهصورت واحدی مستقل در کشورهای زیر تشکیل شد: در انگلستان (۱۹۱۸)، در ایتالیا (۱۹۲۳)، در فرانسه (۱۹۲۸)، در آلمان (۱۹۳۵، بعد از استنکاف از محدودیت‌های نظامی پیمان ورسای[۲]) و در امریکا (۱۹۴۷). این نیرو ابتدا به‌منزلۀ یگان مخابراتی لشکر هوایی ارتش[۳] در ۱۹۰۷ شروع به‌کار کرد و سپس به‌منزلۀ لشکر خدمات هوایی ارتش[۴] در ۱۹۱۸ تحول یافت. در ۱۹۲۶ به سپاه هوایی و در جنگ جهانی دوم به نیروی هوایی ارتش تبدیل شد. گروه‌بندی‌های تخصصی عمدۀ آن درخلال جنگ جهانی دوم شکل گرفت مانند گروه‌های رزمی، بمباران ( ←بمب[۵])، شناسایی، و ترابری که در دوران جنگ نیز دستخوش تغییرات و اصلاحاتی شد. با تشکیل نیروهای هوایی تاکتیکی مستقل، فعالیت‌ها گسترش یافت تا نیازهای فرماندهان نیروی زمینی در میدان‌های اصلی عملیاتِ زمینی، و حمله به کشتی‌ها، یا دفاع از آن‌ها در دریاهای کوچک و کم‌عرض برآورده شود. از ۱۹۴۵ تا ۱۹۶۰ هواپیمای جت جایگزین هواپیمای با موتور پیستونی شد. سیستم‌های هدایت رایانه‌ای تفاوت کارآیی موشک و هواپیما را کم کرد و پرواز در مدت زمان نامحدود با سوخت‌گیری در هوا امکان‌پذیر شد. برای مثال، بمب‌افکن‌های یگان هوایی استراتژیک امریکا توانستند بهصورت ۲۴ ساعته و مجهز به سلاح‌های اتمی به گشت‌زنی بپردازند. مدت‌ها پیش‌بینی می‌شد که ممکن است دیگر نیازی به خلبان نباشد. اما ادامۀ جنگ‌های متعارف و تکامل سلاح‌های اتمی تاکتیکی در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ به ساخت هواپیماهای جنگی پیشرفته‌ای انجامید که می‌توانستند با سرعت مافوق صوت و پایین‌تر از سطح امواج رادارِ دشمن پرواز و مأموریت‌های تهاجمی و شناسایی خود را اجرا کنند، مانند هواپیمای موسوم به استیلت که رادار نمی‌تواند آن را ردیابی کند.