نیوکلاسی سیسم

نِئوکِلاسی‌سیسم (neoclassicism)

تابلوي مرگ سقراط، اثر ژاک لوئي داويد

جنبشی در هنر، معماری، و طراحی، در اروپا و امریکای شمالی، حدود ۱۷۵۰ـ۱۸۵۰، که تجدید حیات سبک‌های کلاسیک یونانی و رومی، ویژگی آن بود. نمایندگان برجستۀ آن عبارت بودند از معماران کلود نیکلا لودو و رابرت آدام؛ نقاشان ژاک لوئی داوید، ژان اَنگْر، و آنتون مِنگس؛ مجسمه‌سازان آنتونیو کانووا، جان فلَکسمَن، برتل توروالسن، و یوهان سِرگل؛ و طراحان جوسایا وِجوود، جورج هِپِلوایت، و تامس شِراتون. نئوکلاسی‌سیسم جانشین روکوکو شد، و از کاوش‌های باستان‌شناسی شهرهای رومی، پومپئی و هرکولانوم الهام گرفت، که از ۱۷۴۸ آغاز شده بود. عامل مؤثر دیگر در احیای سبک‌های یونانی، مطالعات و نظریات یوهان وینکلمان، مورخ هنر آلمانی، بود؛ او مهم‌ترین عناصر هنر کلاسیک را «سادگی اصیل و شکوه خاموش» آن دانست. هنرمندان نئوکلاسیک برای دستیابی به این کیفیت‌ها به تقلید از شیوه‌ها و مضامین کلاسیک (بیشتر با استفاده از ستون‌ها، سنتوریها، افریزها، و نقش‌مایه‌های زینتی) پرداختند. مضمون‌ها را از هومر و پلوتارک گرفتند و از تصویرهای خطی ساده‌ای تأثیر پذیرفتند که جان فلاکسمن برای ایلیاد و اودیسه آفرید. ژاک لوئی داوید بزرگ‌ترین نقاش نئوکلاسیک بود، که نقاشی‌اش با نام سوگند هوراس‌ها (۱۷۸۴، لوور)، با تلفیق آرمان‌گرایی و رواقیگری و سادگی، الگویی برای این جنبش شد. در معماری، طرح‌های خیالی جووانّی پیرنزی، و اتین لوئی بوله تأثیرگذار بودند، اگرچه فقط اندکی از کار آن‌ها به‌اتمام رسید.

 

---