هاردکور
هاردکور hardcore
(به معنای هستۀ سخت) در اصطلاح موسیقی پاپ در هر سبکی به انتهای غیرتجاری و افراطی آن سبک اطلاق می‌شود: مثلاً هاردکور سبک تکنو، موسیقی رقص الکترونیکی مینیمالیستی است؛ هاردکور سبک رپ، موسیقی خشن و تهاجمی[۱]؛ هاردکور سبک پانک فرم و ملودی را قربانی سرعت و نویز (نوفه) می‌کند.
گرایش‌های متفاوتی در هاردکور پانک وجود دارد. سبک‌های مشابه آن را ترش[۲]، اسپید متال[۳]، و گرایندکور[۴] می‌نامند. این سبک‌ها همگی با سرعت بسیار و همراه با فریادهای خشماگین روی گیتار و درامز[۵] اجرا می‌شوند؛ از نمایندگان آن می‌توان به ناپالم دِث[۶] (تأسیس 1982 در انگلستان) اشاره کرد. تأثیرگذارترین بند هاردکور در ایالات متحد آمریکا بلَک فلَگ[۷] (تأسیس 1977) است. بندهای دیگری هم هستند که می‌خواهند «هستۀ سخت واقعیت[۸]» را در اشعارشان تجربه کنند و از این‌رو خود را به ریاضت و سپس اضمحلال مشغول می‌کنند؛ یو اِس سواَنز[۹] (تأسیس 1980) یک نمونه از این گرایش‌ها به شمار می‌آید.
با گسترش فرهنگ «رِیو[۱۰]» به صورت تصاعد هندسی در کشور پادشاهی متحد در اواخر دهۀ 1980 و اوایل دهۀ 1990، اصطلاح هاردکور برای اشاره به جنبه‌های لایتغیر و صلب در عرصۀ تکنو به کار گرفته شد، و بدین اعتبار در بسیاری از اصول زیبایی‌شناسانه با آن اشتراک یافت، ولی از نظر سازبندی تفاوت خود را مانند پانک اصیل حفظ کرد. گرایش به هاردکور در اواسط دهۀ 1990 توسط گروه‌هایی همچون پرادیجی[۱۱] به اوج خود دست یافت.