هجیر
هُجیر
(یا: هُژیر، هوجیر) به‌‌معنی خوش‌چهره و خوش‌نهاد و نژاده. در شاهنامۀ فردوسی، پسر گودَرز و نگهبان دژ سپید. هنگامی که سهراب آهنگ دژ سپید کرد، هُجیر به رویارویی با او شتافت، اما سهراب او را به بند افکند و چون هجیر زنهار خواست، سهراب او را نزد هومان فرستاد. ساکنان دژ سپید از گرفتاری هجیر افسرده شدند. سهراب هنگامی که آمادۀ نبرد با رستم بود هجیر را فراخواند تا به پرسش‌هایش پاسخ دهد. هجیر، که نگران جان رستم بود، در پاسخ‌گویی از نشان‌دادن خیمۀ او خودداری کرد. هومان، هجیر را مسئول کشته‌‌شدن سهراب معرفی کرد. چون زَوارِه رستم را از این موضوع آگاه کرد، آهنگ کشتن هجیر کرد، اما به شفاعت یاران از کشتن او درگذشت. هجیر در نبردهایی چند با تورانیان حضور داشت و در نبرد یازده‌رخ هماورد سِپَهرَم تورانی بود و او را از پای درآورد.