هل اتی

اصطلاحی قرآنی و مأخوذ از عبارت آغازین سورۀ انسان (دهر): «هل أَتی عَلَی الإنسانَ حینٌ من الدَّهرِ لم‌یکن شیئاً مذکوراً» (آری مدتی از روزگار بر انسان گذشت که هنوز چیزی قابل ذکر نبود.) به روایت اهل تسنن و شیعیان این آیه تا آیۀ 22 همین سوره در مدینه و دربارۀ حضرت علی (ع)، حضرت فاطمه (ع)، امام حسین (ع) و امام حسن (ع) نازل شده است. هل اتی و ترکیبات آن در مدح اهل بیت (ع) و به خصوص حضرت علی (ع) در شعر فارسی نیز به کار رفته است؛ همان گونه که حضرت علی (ع) را به «شاه هل اتی» و «شهسوار هل اتی» نیز یاد کرده‌اند.