همایی، جلال الدین (اصفهان ۱۲۷۸ ـ اصفهان ۱۳۵۹)

جلال الدین همایی;
زادروز	اصفهان ۱۲۷۸ش;
درگذشت	اصفهان ۱۳۵۹ش
ملیت	ایرانی
تحصیلات و محل تحصیل	تحصیل در مدرسه حقایق، قدسیه و نیماورد اصفهان
شغل و تخصص اصلی	ادیب، محقق و استاد دانشگاه
خویشاوندان سرشناس	ادبیات فارسی
جوایز و افتخارات	غزالی نامه (۱۳۱۷)؛ فنون بلاغت و صناعات ادبی (۱۳۵۴)

هُمایی، جلال‌الدین (اصفهان ۱۲۷۸ ـ اصفهان ۱۳۵۹)

ادیب، محقق و استاد دانشگاه. تحصیلات ابتدایی را نزد پدر خود ابوالقاسم طرب گذرانید و صرف و نحو، منطق و معانی و بیان آموخت. سپس در مدرسۀ حقایق، قدسیه و نیماورد اصفهان تحصیل کرد. وی از محضر استادانی چون آقاسید محمدباقر درچه‌ای، آیت‌الله شیخ علی یزدی، آقا شیخ محمد کاشانی، سید محمدکاظم کروندی، سید محمدصادق خاتون‌آبادی و حاج آقا مهدی ارباب و چند تن از استادان دیگر دانش آموخت و در ادبیات عرب، علوم عقلی، نجوم، هیئت و ریاضی سرآمد شد. همایی مدتی در مدارس اصفهان، تبریز و دارالفنون تهران به تدریس پرداخت. پس از آن در دانشکدۀ ادبیات و حقوق دانشگاه تهران به استادی دوره‌های فوق لیسانس و دکتری رسید. وی عضو فرهنگستان و نیز عضو انجمن تحقیق در ادبیات و زبان‌های خارجی بود و در تألیف لغت‌نامۀ دهخدا با مؤسسۀ لغت‌نامه همکاری می‌کرد. او هم به عربی و هم به فارسی شعر می‌سرود و در شعر «سنا» و «هما» تخلّص می‌کرد و از وی بیش از ۴۰ اثر به‌جای مانده است که غزّالی‌نامه (۱۳۱۷)، فنون بلاغت و صناعات ادبی (۱۳۵۴)، تصحیح التفهیم لاوائل الصّناعة التنجیم (۱۳۱۶)، تصحیح مصباح‌الهدایه و مفتاح الکفایه (۱۳۲۵) از مهم‌ترین آثار اوست. مقبرۀ او در تکیۀ لسان‌الارض اصفهان است.