همراهی
هَمراهی (accompaniment)
(یا: آکومپانیمان) منظور از همراهی، موسیقیِ نواخته‌شده و نیز نوازندگانی است که یک خط باس، ساختار آکورد[۱]، و ضرب لازم برای پشتیبانی تک‌نواز یا تک‌خوان را فراهم کنند. همراهی می‌تواند هارمونی را تقویت کند (مثل کُنتینوئونوازی قرن‌های ۱۷ و ۱۸)، ملودیِ بخش تک‌خوانی یا تک‌نوازی را به‌صورت کنترپوآنی تقلید کند (ایمیتاسیون) و یا موجب ادامه یافتن آن شود (کُنتینوئو) (مانند بسیاری ترانه‌های قرن ۱۹)، در پس‌زمینه فضاسازی کند (مانند همراهی‌های ارکستری برای آریاهای اُپرایی)، و مانند آن. در قرن ۲۰ هنر نواختن همراهی با پیانو را چهره‌هایی همچون جرالد مور[۲] به سطح بسیار بالایی رساندند.