هواپیمایی کشوری
هواپیمایی کشوری
در ۱۳۰۱ش دفتر هواپیمایی، در ادارۀ کل قشون تأسیس شد و از سال بعد با هفت فروند هواپیما شروع به‌کار کرد. نخستین گروه ایرانی برای آموزش خلبانی در ۱۳۰۲ به اروپا اعزام شدند. در ۱۳۱۸ باشگاه خلبانی تأسیس و فعال شد، امّا جنگ جهانی اول آن را تعطیل کرد. در ۱۳۲۵ش اولین شرکت هواپیمایی بازرگانی کشور با عنوان شرکت هواپیمایی ایران با خرید چند هواپیمای داکوتا به حمل‌ونقل مسافر و بار پرداخت و برای کنترل و نظارت بر این امر دفتر هواپیمایی در وزارت راه ایجاد شد. در ۱۳۲۸ قانون هواپیمای کشوری تأسیس ادارۀ کل هواپیمایی کشوری را تصویب و وظایف آن را تعیین کرد. این ادارۀ کل در وزارت راه ایجاد شد. رئیس کل عنوان معاون وزارت راه داشت و اداره از نظر مالی و استخدامی مستقل بود. شورایی نیز به‌نام شورای عالی هواپیمایی کشوری برای تعیین خط مشی ادارۀ کل به‌وجود آمد. در ۱۳۵۳ این اداره به سازمان هواپیمایی کشوری تغییر عنوان داد و زیر پوشش وزارت جنگ قرار گرفت. رئیس این سازمان مقام معاونت وزارت جنگ را داشت. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی دوباره سازمان زیر مجموعۀ وزارت راه و ترابری شد. این سازمان در ۱۳۲۸ به عضویت سازمان بین‌المللی هواپیمایی کشوری (ایکائو) درآمد. ادارۀ نگهداری، تجهیز و توسعه و بهره‌برداری از فرودگاه‌های کشور برعهدۀ این سازمان است. سازمان هواپیمایی کشوری سه شاخۀ معاونت دارد؛ معاونت برنامه‌ریزی و امور بین‌الملل، معاونت عملیاتی و معاونت استاندارد پرواز. در ضمن دارای دو مجموعۀ آموزشی در علوم و فنون هوانوردی است: دانشکدۀ صنعت هواپیمایی کشوری، و مرکز آموزش فنون هوایی.