هوکل، اریک آرماند (۱۸۹۶ـ۱۹۸۰)
هوکل، اریک آرماند (۱۸۹۶ـ۱۹۸۰)(Huckel, Erich Armand)
شیمی‌فیزیک‌دان آلمانی. در ۱۹۲۳، با همکاری پیتر د‌ِبی[۱] نظریه جدیدی عرضه کرد که خصوصیت الکتروشیمیایی الکترولیت‌های قوی را در محلول تبیین می‌کرد. همچنین، به کشفیاتی در زمینۀ ساختارهای بنزن[۲] و ترکیبات مشابه با آن نایل شد که دارای آروماتیسیته‌اند. (← ترکیب_آروماتیک) در برلین زاده شد و در گوتینگن[۳] درس خواند. با دبای در گوتینگن و در هنرستان فنی ایدگنوسیِ[۴] زوریخ کار کرد. پست‌های علمی گوناگونی داشت و در ۱۹۳۷، استاد فیزیک محض دانشگاه ماربورگ[۵] شد. در ۱۹۳۰، تحقیقات خود را در زمینۀ آروماتیسیته[۶] آغاز کرد که اساس رفتار شیمیایی بنزن و پیریدین[۷] و ترکیبات مشابه آن‌ها بود. همچنین، تقریبی ریاضی برای ارزیابی انتگرال‌های معین در محاسبات تعیین ماهیت دقیق پیوند بنزن طراحی کرد و با تعمیم تحقیقات خود به سیستم‌های شیمیایی مشابه، قانون هوکل[۸] را برای سیستم‌های تک‌حلقه‌ای تنظیم کرد. مطابق قانون هوکل، آروماتیسیته زمانی به وجود می‌آید که تعداد الکترون‌های سهیم در تشکیل پیوند کامل (پیوند Π) به صورت ۴n + ۲ باشد. در این معادله، n عددی صحیح است. با این همه، در سیستم‌های حلقه‌ای بزرگ‌تر آروماتیسیته پیش‌بینی‌ناپذیر است.