هکاری
هَکّاری
طایفه‌ای کُرد در ترکیه و عراق، از طوایف بزرگ بدلیس، جزیرة ابن عمر، جوله مرگ و سلیمانیه، مرکب از تیره‌های مختلف. کردان هکاری، به‌دلیل استقرار در مرکز کردستان، کمتر از سایر کردان تحت تأثیر تغییرات قرار گرفته‌اند. هکاری‌ها به لهجۀ کرمانجی سخن می‌گویند. اینان در قرون گذشته حکومت مخصوص خود را داشتند و به حکام شنبو مشهور بودند. معروف است که سلسله نسب امیران هکاری به خلفای عباسی می‌رسد. تیمور لنگ در ۷۸۷ق پس از تصرف قلعۀ بایزید، متوجه قلعۀ وان شد. عزالدین شیر، حاکم هکاری، پس از چند روز مقاومت تسلیم شد اما مردم شهر دست از مقاومت برنداشتند. شهر وان سرانجام به‌تصرف تیمور درآمد و بسیاری از مردم آن به‌قتل رسیدند. امیران هکاری در اوایل دولت صفویه به آن دولت پیوستند و پس از جنگ چالدران به اطاعت دولت عثمانی درآمدند و تا انقراض حکومت موروثی هکاریان، در خدمت آن دولت باقی ماندند. این امارت در میانۀ قرن ۱۳ق برافتاد. خوانین هکاری در سال‌های حکومت آزادخان افغان بر غرب ایران در خدمت او قرار داشتند. او با بعضی خوانین هکاری وصلت‌های خانوادگی برقرار کرده بود.