هگزاکورد
هِگْزاکورد (hexachord)
در موسیقی، گروهی تشکیل‌شده از شش نت جداگانه، نه آکورد به‌معنای حقیقی کلمه. هگزاکورد در قرن ۱۱م به‌منزلۀ روشی برای نت‌خوانی آوازی ارائه شد، و شامل یک رشته هگزاکوردهای گام‌مانند هم‌پوشاننده بود که حیطۀ نت‌ها را به‌تمامی دربر داشت. این اصطلاح را در قرن ۲۰، آهنگ‌سازانی که از نظام دوازده نغمه‌ای یا دودکافونیک استفاده می‌کردند، به‌خصوص آرنولد شونبرگ[۱] و آنتون وبرن[۲]، از نو تعریف کردند، و معنای جدید آن نیمی از یک ردیف دوازده نغمه‌ای (دودکافونیک) بود که تغییرات ساختاری بیشتری را ممکن می‌ساخت.