هیبت و انس

هِیبَت و اُنْس

دو اصطلاح عرفانی با معانی متضاد. انس عبارت است از لذّت و آرامشِ قرب. بدیهی است که این آرامش، به‌حسب درجات قرب متفاوت است. در معنی‌ای نزدیک به ‌همین، انس را اثری دانسته‌اند که درپیِ مشاهدۀ جمال الهی در قلب سالک پدید می‌آید. در مقابل، اصطلاح هیبت، به‌معنیِ اثری است که از مشاهدۀ جلال الهی در قلب سالک پدید می‌آید. هیبت که نوعاً با دهشت همراه است، غیبت سالک از نفس و عواملِ اطراف خود را به‌‌همراه دارد، و هر اندازه هیبتِ وارده شدیدتر و قوی‌تر باشد، غیبت حاصل از آن نیز شدیدتر و طولانی‌تر خواهد بود.