واسوخت

(در لغت به معنای روگردانی و بیزاری از محبوب) در اصطلاح ادبی، مکتبی در شعر به‌ویژه غزل، که شاعر در آن با دلزدگی از معشوق یاد می‌کند و گاهی نیز معشوق جدیدی می‌جوید؛ مانند «جام شراب عشق تو کیفیتی نداشت ـ مستی بهانه ساختم و بر زمین زدم» (همدمی مشهدی). واسوخت در برابر سوخت قرار دارد و در شعر ریخته جایگاه ویژه‌ای دارد.