واژگونی

(یا: بخت‌برگشتگی؛ دگرگونی؛ تحول ناگهانی) عنصری در اصطلاح ادبی، به‌ویژه در اصطلاح ادبیات نمایشی و داستانی، وضعیتی که طرح داستان بر آن استوار است و تغییر موقعیت داستان یا سرنوشت شخصیت‌ها را نشان می‌دهد. این اصطلاح را نخستین‌بار ارسطو در فن شعر در بحث از تراژدی به‌کار برد و آن را همراه با شناخت و رنجبری سه عنصر اصلی پیرنگ تراژیک دانست. در تراژدی واژگونی غالباً از خوشبختی به شوربختی است و در کمدی برخلاف آن است.