ولید اموی دوم
وَلیدِ اموی دوم (۸۸ـ۱۲۶ق)
(يا: وليد بن يزيد) یازدهمین خلیفه (حک: ۱۲۵ـ۱۲۶ق) از سلسلۀ اموی، فرزند یزید بن عبدالملک. پس از مرگ عمویش، هشام، به خلافت رسید. فردی فاسق، عیاش، فاسد، شرابخوار، زن‌باره، و در کشتن و ستمگری بی‌پروا بود و اشعاری بی‌شرمانه می‌سرود. بی‌پروایی وی به‌جایی رسید که روزی به قرآن تفأل زد و چون آیه‌ای آمد که فتح و پیروزی از آن پیغمبران و هلاکت را نصیب گردنکشان ستیزه‌جو می‌دانست، در حالی که به قرآن تیراندازی می‌کرد، گفت: «گردن‌کش ستیزه‌جو را تهدید می‌کنی؟ من گردن‌کش ستیزه‌جو هستم. وقتی روز قیامت نزد پروردگارت رفتی، بگو ای پروردگار، ولید مرا پاره کرد». در یک سال و پنج ماه حکومت وی، یحیی بن زید، نوادۀ امام حسین (ع) که در خراسان و به‌هنگام خلافت هشام قیام کرده بود به شهادت رسید. اختلاف اعراب مضری، خراسان را به آشوب کشانید و کار دعوت بنی‌عباس بالا گرفت. ولید وقیحانه درصدد برآمد تا در کعبه هوسرانی کند و شراب بنوشد. چون قصد او آشکار شد، مردم و حتی خاندانش او را نکوهش کردند و پسرعمویش یزید بن ولید بن عبدالملک به‌یاری گروهی از بنی‌امیه و ناراضیان بر او شوریدند. در جنگی که میانشان درگرفت، ولید را کشتند و سر و دستش را بریدند.