ولید بن مغیره

ولید بن مُغَیره ( ـ۱ق)
از اشراف و بزرگان قریش که به دانایی و تجربه شهرت داشت و اعراب اغلب برای حل مسائل و مشکلات نزد وی می‌رفتند. وی از مخالفان و دشمنان حضرت محمد (ص) بود ولی مانند دیگر مخالفان، افراط نمی‌کرد و وقتی قریش، دربارۀ حضرت محمد (ص) از او داوری خواستند از آنان مهلت خواست. آیاتی که وی از حضرت محمد (ص) شنید وی را سخت تحت تأثیر قرار داد و او دربارۀ آیات چنین گفت: «کلامی که محمد آورده است، شیرینی و زیبایی خاصی دارد، شاخسار آن پرمیوه و ریشه‌های آن پربرکت است. سخنی برجسته است و هیچ سخنی از آن برجسته‌تر نیست». ولید پس از تفکر و تعمق در آیات قرآن، راهی برای فرار از آن نیافت و آخرالامر آن را مستند به سحر و پیامبر (ص) را ساحر دانست‌، تا بتواند جلوی تبلیغ اسلام را در جزیرةالعرب بگیرد. آیاتی چند از سورۀ مدثر در بیان این واقعه و مذمت ولید نازل شده است. در سورۀ زخرف، به پیامبر (ص) خطاب می‌شود «می‌گفتند اگر بنا بود قرآن بر بشری نازل شود چرا بر تو مرد یتیم فقیر نازل شد؟ چرا به یکی از دو شخصیت بزرگ در این دو شهر نازل نشد؟». منظور از دو شخصیت بزرگ یکی ولید بن مغیره از مکه و عروة بن مسعود ثقفی از طائف بود. ولید را ریحانۀ (گل) قریش می‌نامیدند. خالد بن ولید از سرداران بزرگ اسلام، از پسران وی است.