ولینگتون، آرتور ولزلی (۱۷۶۹ـ ۱۸۵۲)

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

وِلینْگْتون، آرْتور وِلْزْلی (۱۷۶۹ـ ۱۸۵۲)(Wellington, Arthur Wellesley)

وِلينْگْتون، آرْتور وِلْزْلي

(دوک اولِ ولینگتون) سیاستمدار توری[۱] و نظامی انگلیسیِ ایرلندی‌تبار. در منصب فرماندۀ نیروهای انگلیسی در جنگ شبه‌جزیره[۲] نیروهای فرانسوی را در ۱۸۱۴ از اسپانیا بیرون راند. در ۱۸۱۵ در نبردهای کترـ برا[۳] و واترلو[۴] ناپلئون بناپارت را شکست داد و در کنگرۀ وین[۵] عضویت داشت. ولینگتون در دوبلین زاده شد و برای مدتی نمایندۀ شهر تریم[۶] در پارلمان ایرلند بود. به‌سبب خدمات شایان خود در دوران خدمت در هند در اوایل دهۀ ۱۸۰۰ عنوان سِر دریافت کرد و با کسب پیروزی‌های متعدد (۱۸۰۸ـ۱۸۱۴) در جنگ شبه‌جزیره و جنگ علیه ناپلئون به قهرمان ملی تبدیل شد. از ۱۸۴۲ به فرماندهی مادام‌العمر نیروهای مسلح انگلستان منصوب شد. ولینگتون پسر سوم گَرِت ولزلی[۷]، ارل اول مورنینگتون[۸]، بود. در مدرسۀ ایتون[۹] و در دانشکدۀ نظامی پیگنرول[۱۰]، در آنژه[۱۱]، درس خواند. در ۱۸۵۲ در والمر کسل[۱۲]، در کِنِت[۱۳]، فوت کرد و در کلیسای جامع سنت‌پل[۱۴]، در کنار دریاسالار نلسون[۱۵]، به‌خاک سپرده شد.

 


  1. Tory
  2. Peninsular War
  3. Quatre-Bras
  4. Waterloo
  5. Congress of Vienna
  6. Trim
  7. Garrett Wellesley
  8. 1st Earl of Mornington
  9. Eton
  10. Pignerol’s Military Academy
  11. Angers
  12. Walmer Castle
  13. Kent
  14. St Paul’s Cathedral
  15. Nelson