ویت کنگ
ویِتْ‌کُنْگ (Vietcong)
(به زبان ویتنامی، به‌معنی «کمونیست‌های ویتنامی») در جنگ ویتنام (۱۹۵۴ـ۱۹۷۵)، به اعضای «جبهۀ ملی آزادی‌بخش ویتنام جنوبی» اطلاق می‌شد که تحت رهبری کمونیست‌ها بود و در ۱۹۶۰ بنیاد نهاده شد و برضد نیروهای ویتنام جنوبی و امریکا به نبرد چریکی پرداخت. این نام یا اصطلاح را حکومت ویتنام جنوبی ساخت تا بین آنان و «ویت‌مین[۱]»، که ویتنام شمالی را از اشغال ژاپنی‌ها و سپس از سلطۀ استعماری فرانسه در ۱۹۴۱ و ۱۹۵۴ رهانید، تمییز کند. ویت‌کنگ‌ها که از طریق «جادّۀ هوشی‌مین» از ویتنام شمالی تدارکات و نیروهای تقویتی دریافت می‌کردند، سرانجام در ۱۹۷۵ سربازان امریکایی را به خروج از ویتنام جنوبی واداشتند و ویتنام را متحد ساختند. ویت‌کنگ‌ها در اوایل دهۀ ۱۹۶۰ دامنۀ مبارزه را به سراسر کشور گسترش دادند. درحالی‌که حکومت ویتنام جنوبی از کمک مستشاران نظامی امریکا و سپس نیروهای رزمی آن کشور برخوردار بود، ویت‌کنگ‌ها نیز از سوی ارتش منظم کرۀ شمالی حمایت می‌شدند. ویت‌کنگ‌ها در صف مقدم حملۀ غافلگیرانۀ معروف به «تهاجمِ تت[۲]» در ۱۹۶۸ جای داشتند که جنگ را به سایگون، پایتخت ویتنام جنوبی، کشاند ولی آنان در این عملیات تلفات سنگینی دادند. ویت‌کنگ در ۱۹۶۹ با پیوستن به سایر گروه‌ها، دولت انقلابی موقت را تشکیل داد.