وین تیان
ویِنْ‌تیان (Vientiane)
| وین تیان | |
|---|---|
| نام فارسی | وین تیان |
| نام های دیگر | ویانگ چان |
| نام لاتین | Vientiane |
| کشور | لایوس |
| موقعیت | شمال، کنار رود مکونگ۴، در مرز تایلند |
| جمعیت | ۱۹۴,۲۰۰ نفر (۲۰۰۳) |
| تولیدات و صنایع مهم | تجارت فرآورده های جنگلی و پارچه |
| بناهای مهم | معبد بودای سنگین، طاق نصرت پراتوکسای و استوپای سیاه |
(به لائو (لائوسی)[۱] ویانگ‌چان[۲]؛ به‌‌معنای «شهر ماه») پایتخت و بزرگ‌ترین شهر و بندر اصلی لائوس[۳]، واقع در شمال، کنار رود مکونگ[۴]، در مرز تایلند. ۱۹۴,۲۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۳). موقعیت استراتژیک وین‌تیان برسر راه یکی از مهم‌ترین آبراه‌های جنوب شرقی آسیا، کمک کرده تا این شهر برای بیش از ۱۰۰۰ سال به مرکز حکومتی، تجاری و مذهبی تبدیل شود. وین‌تیان که به‌سبب پاگوداها، کانال‌ها، و خانه‌های چوبی‌اش شهرت دارد، در منطقۀ حاصل‌خیز کشاورزی واقع شده و مرکز تجارت فرآورده‌های جنگلی و پارچه است. وین‌تیان در ۱۵۳۶ پایتخت لائوس شد؛ چون لوانگ‌پرابانگ[۵]، پایتخت سابق، از سوی میانمار[۶] (برمه) تهدید می‌شد. شهر براثر حملۀ تایلندی‌ها در ۱۸۲۸ ویران شد، ولی فرانسویان در ۱۸۹۹ دوباره آن را پایتخت قرار دادند و این وضعیت همچنان ادامه دارد. معبد بودای سنگین[۷]، طاق نصرت پراتوکسای[۸] و استوپای سیاه[۹] در این شهر قرار دارند. استوپای بزرگ مقدس[۱۰]، در شمال شرقی شهر، مهم‌ترین بنای ملی لائوس است. صنایع آن شامل تولید مواد غذایی، کفش، پارچه، و فرآورده‌های جنگی است. در ۱۹۷۴، با افتتاح پل دوستی[۱۱] با نونگ خانگلی[۱۲]، در ساحل مقابل مکونگ، تجارت با تایلند گسترش یافته است. گردشگری از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است؛ شهر دارای فرودگاه بین‌المللی، با پروازهای منظم به بانکوک، تایلند، هوشی‌مین سیتی[۱۳]، ویتنام، است.