ارسوی، محمد عاکف (استانبول ۱۸۷۳ـ ۱۹۳۶): تفاوت میان نسخه‌ها

اِرسوی، محمد عاکف (استانبول ۱۸۷۳ـ ۱۹۳۶)<br>

}}<p>شاعر و مترجم ترک. در رشتۀ دامپزشکی درس خواند و کار خود را به عنوان دامپزشک در [[ادرنه|اَدِرنه]] شروع کرد. سپس به [[استانبول]] رفت و به تدریس ادبیات مشغول شد. علاقۀ او به هنر بیشتر از علم و دانش بود. زبان فارسی را نزد معلم و [[فرانسه، زبان|زبان فرانسه]] را نزد خود آموخت. از سنین نوجوانی شعر می‌سرود. در ۱۸۹۵ اولین سروده‌اش، که دربارۀ قرآن است، در یکی از جراید چاپ شد. بعد از اعلام مشروطیت دوم مدتی در مرکز جمعیت اتحاد و ترقّی مدرس زبان عربی بود. به عقیدۀ او افکار میهن‌پرستی تفرقه‌افکن است و برای ایجاد اتحاد، آرمان واحدی لازم است که فقط از طریق دین حاصل می‌شود. به همین سبب در روزنامه‌های مذهبی مقاله می‌نوشت و بعدها خودش ''سبیل‌الرشاد'' را چاپ کرد. متأثر از افکار محمد عبده بود. طرفدار افکار ساده و ناب اوایل اسلام بود و عقایدش را در مقالات و شعرهایش رواج می‌داد. در جنگ استقلال، که در غرب [[آناتولی]] آغاز شده بود (۱۹۱۹)، شرکت کرد. بعد از اعلام جمهوری که حکومت لائیک بر سر کار آمد به مصر رفت. در شعر از حافظ شیراز تأثیر گرفته و بسیاری از اشعار حافظ و [[سعدی، مصلح الدین (شیراز ح ۶۰۶ـ ح ۶۹۱ق)|سعدی]] را ترجمه کرده است. در ۱۹۲۱، شعر او در مسابقه‌ای که برگزار شد مقام اول را کسب کرد و به عنوان سرودِ ملی انتخاب شد. در ۱۹۲۵ به [[قاهره]] رفت. اشعار او در مجموعه‌ای هفت‌جلدی با عنوان ''صفحات،'' جمع‌آوری شده است. از آثارش: ''اصوات حق''؛ ''بر منبر [مسجد] سلمانیه''؛ ''بر منبر مسجد فاتح''؛ ''خاطرات'' (۱۹۱۷)؛ ''سایه‌ها'' (۱۹۳۳).</p>