ابن قیم جوزیه، محمد بن ابی بکر (۶۹۱ـ۷۵۱ق): تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش
Mohammadi1 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi1 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۳: | خط ۳: | ||
ابن قَیِّمِ جَوزِیّه، محمد بن ابیبکر (۶۹۱ـ۷۵۱ق) | ابن قَیِّمِ جَوزِیّه، محمد بن ابیبکر (۶۹۱ـ۷۵۱ق) | ||
<br>(محمد بن ابی بکر بن ایوب بن سعد بن حریز زرعی دمشقی معروف به ابن قیم الجوزیه) متکلم، حکیم و شاعر [[حنبلی، مذهب|حنبلی]]. او را به اعتبار پیشۀ پدرش، که قیّم (مباشر) مدرسۀ جوزیه بود، ابن قیم میخوانند. ابن قیم در ۲۱سالگی که [[ابن تیمیه، تقی الدین احمد (حران ۶۶۱ ـ۷۲۸ق)|ابن تیمیه]] از [[قاهره]] به [[دمشق]] رفت به او پیوست و شاگرد او شد. همزمان با زندانیشدن [[ابن تیمیه، تقی الدین احمد (حران ۶۶۱ ـ۷۲۸ق)|ابن تیمیه]] در قلعۀ دمشق به زندان افتاد. شانزده سال شاگرد ابن تیمیه بود. با استاد خود همسرای بود، جز اینکه مایهای از [[عرفان]] داشت و گاه چنین تصور میشود که آثار استادش را نه تنها از حیث زبان و تعبیر، بلکه از نظر ذوق و مشرب تغییر داده و با این کار در انتشار و دوامبخشیدن به تأثیر و نفوذ ابن تیمیه خدمات بسیاری انجام داده است. هشت سال در مدرسۀ صدریه درس گفت. در ۷۳۱ق حج گزارد. با فلاسفه، یهود و نصارا تعارض داشت. از شاگردان وی میتوان به [[ابن کثیر، اسماعیل (دمشق ۷۰۱ـ همان جا ۷۷۴ق)|ابن کثیر]] و ابن رجب اشاره کرد. به سبب تألیف در زمینههای گوناگون معروف است. در [[فقه]]، [[کلام]]، [[تفسیر]]، طب و قیافهشناسی صاحب آثاری است. شعر نیز میسروده است. فن منطق را حرام میدانسته و در اشعاری آن را نکوهیده است. به [[توحید]] نه تنها از نظر علمی و جنبۀ الهی، بلکه به مثابۀ یک اصل انسانی مینگریسته است. اندیشۀ فلسفی درخصوص شرع و اصول دین را سنت فکری غیر دینی میدانست و به نظریه تغییر فتاوی و احکام و شیوههای ادارۀ امور در ازمنه قائل بوده است. از آثارش:'' اِغاثةُاللَّهْفانِ ''فی حُکم طَلاقِالْغَضْبان ( | <br>(محمد بن ابی بکر بن ایوب بن سعد بن حریز زرعی دمشقی معروف به ابن قیم الجوزیه) متکلم، حکیم و شاعر [[حنبلی، مذهب|حنبلی]]. او را به اعتبار پیشۀ پدرش، که قیّم (مباشر) مدرسۀ جوزیه بود، ابن قیم میخوانند. ابن قیم در ۲۱سالگی که [[ابن تیمیه، تقی الدین احمد (حران ۶۶۱ ـ۷۲۸ق)|ابن تیمیه]] از [[قاهره]] به [[دمشق]] رفت به او پیوست و شاگرد او شد. همزمان با زندانیشدن [[ابن تیمیه، تقی الدین احمد (حران ۶۶۱ ـ۷۲۸ق)|ابن تیمیه]] در قلعۀ دمشق به زندان افتاد. شانزده سال شاگرد ابن تیمیه بود. با استاد خود همسرای بود، جز اینکه مایهای از [[عرفان]] داشت و گاه چنین تصور میشود که آثار استادش را نه تنها از حیث زبان و تعبیر، بلکه از نظر ذوق و مشرب تغییر داده و با این کار در انتشار و دوامبخشیدن به تأثیر و نفوذ ابن تیمیه خدمات بسیاری انجام داده است. هشت سال در مدرسۀ صدریه درس گفت. در ۷۳۱ق حج گزارد. با فلاسفه، یهود و نصارا تعارض داشت. از شاگردان وی میتوان به [[ابن کثیر، اسماعیل (دمشق ۷۰۱ـ همان جا ۷۷۴ق)|ابن کثیر]] و ابن رجب اشاره کرد. به سبب تألیف در زمینههای گوناگون معروف است. در [[فقه]]، [[کلام]]، [[تفسیر]]، طب و قیافهشناسی صاحب آثاری است. شعر نیز میسروده است. فن منطق را حرام میدانسته و در اشعاری آن را نکوهیده است. به [[توحید]] نه تنها از نظر علمی و جنبۀ الهی، بلکه به مثابۀ یک اصل انسانی مینگریسته است. اندیشۀ فلسفی درخصوص شرع و اصول دین را سنت فکری غیر دینی میدانست و به نظریه تغییر فتاوی و احکام و شیوههای ادارۀ امور در ازمنه قائل بوده است. از آثارش:'' اِغاثةُاللَّهْفانِ ''فی حُکم طَلاقِالْغَضْبان ([[مصر]]، ۱۹۶۱)؛ اِجتماعُالجُیوشِ الاسلامیةِ ''عَلی غَزْوِالمُعَطَّلَة و الجُهْمِیَّة ''([[بیروت]]، ۱۴۰۴ق)؛ ''احکامُ اهلِالذِّمَة'' ([[دمشق]]، ۱۹۶۱)؛'' اَخبارُالنساء'' ([[قاهره]]، ۱۳۰۷ق)؛ ''اسماءالمؤلفات'' ابن تیمیة (دمشق، ۱۳۷۲ق)؛ ''بدایعالفوائد'' (مصر، ۱۳۴۴ق)؛ ''التِبْیان فی اَقسامِالقرآن'' (قاهره، ۱۳۵۲ق)؛ ''تفاسیر'' (بیروت، ۱۹۶۸)؛'' الروح'' (بیروت، ۱۴۰۲ق)؛ ''القَصیدَةُالنونیة'' (بیروت، ۱۴۰۶ق)؛ ''هدایةُالحَیاری فیالردِّ علیالیهودِ و النَصاری'' (بیروت، ۱۳۲۳ق)؛ ''باب'' (دمشق، ۱۳۴۸ق)؛ ''اعلامالموقعین عن ربالعالمین'' (قاهره، ۱۳۷۴ق)؛ ''زادالمعاد فی هدی خیر العباد'' (بیروت، ۱۴۰۲ق)، ''الطرقالحکمیه فی السیاسةالشرعیه'' (قاهره، ۱۳۷۲ق).<br><!--11043300--> | ||
[[رده:ادبیات عرب]] | [[رده:ادبیات عرب]] | ||
[[رده:(ادبیات عرب)آثار و اشخاص]] | [[رده:(ادبیات عرب)آثار و اشخاص]] |