ابوطیب طاهر بن عبدالله طبری: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}ابوطیب طاهر بن عبدالله طبری (آمل 3۴8- بغداد ۴۵0ق) | }}ابوطیب طاهر بن عبدالله طبری (آمل 3۴8- بغداد ۴۵0ق) Abu-tayeb Tabari | ||
(ابوطیب طاهر بن عبدالله بن طاهر، معروف به ابوطیب طبری) فقیه اصولی و قاضی ایرانی. در زادگاهش دانش آموخت و از ابوعلی زجاجی فقه را فراگرفت. از استادان دیگر وی ابوسعد اسماعیلی فرزند ابوبکر، ابوالقاسم ابنکج و ابواحمد غطریفی بودند. در نیشابور چهار سال از ابوالحسن ماسرجسی و در اسفراین از [[ابواسحاق اسفراینی، ابراهیم (ح ۳۳۷ ـ نیشابور ۴۱۸ق)|ابواسحاق اسفراینی]] اصول فقه را آموخت. پس از آن به بغداد رفت و در مجلس درس عالمانی چون [[دارقطنی، ابوالحسن علی (۳۰۶ـ بغداد ۳۸۵ق)|دارقطنی]]، ابوحامد اسفراینی، علی بن عمر سکری، ابن عرفه و [[ابن طرارا|ابوالفرج معافی بن زکریا ابن طرارا]] حضور یافت. سپس در بغداد به تدریس روی آورد. [[ابواسحاق شیرازی، ابراهیم (فیروزآباد ۳۹۳ـ بغداد ۴۷۶ق)|ابواسحاق شیرازی]]، [[خطیب بغدادی، احمد بن علی (بغداد ۳۹۲ـ۴۶۳ق)|خطیب بغدادی]]، ابوعبدالله قزوینی، یعقوب بن سلمان خازن شافعی و ابوالولید باجی از شاگردان طبری بودند. او در رواج [[شافعیه|مذهب شافعی]] در عراق نقش مؤثر داشت و با پیروان مذاهب دیگر ازجمله [[حنفی، مذهب|حنفیان]] (چون ابوالحسن طالقانی، قاضی بلخ و ابوالحسن قدوری) به مناظره میپرداخت؛ به همین سبب به شیخ عمید و یا شیخ عراق آوازه یافت. ابواسحاق شیرازی و دیگر علمای شافعی عراق هرگاه نام قاضی را بر زبان میآوردند مقصودشان قاضی ابوطیب طبری بود. او در فقه چندان آوازه یافت که گاه وی را از ابوحامد اسفراینی برتر میدانستند. ابوطیب پس از درگذشت ابوعبدالله صیمری حنفی ( - ۴0۵ق) در بغداد و در محلۀ کرخ ریاست قضا را به عهده گرفت و تا پایان زندگیاش با سلامت کامل به قضاوت و افتا سرگرم بود. افزون بر مسند قضاوت، تولیت دیوان رسایل را نیز عهدهدار بود. | (ابوطیب طاهر بن عبدالله بن طاهر، معروف به ابوطیب طبری) فقیه اصولی و قاضی ایرانی. در زادگاهش دانش آموخت و از ابوعلی زجاجی فقه را فراگرفت. از استادان دیگر وی ابوسعد اسماعیلی فرزند ابوبکر، ابوالقاسم ابنکج و ابواحمد غطریفی بودند. در نیشابور چهار سال از ابوالحسن ماسرجسی و در اسفراین از [[ابواسحاق اسفراینی، ابراهیم (ح ۳۳۷ ـ نیشابور ۴۱۸ق)|ابواسحاق اسفراینی]] اصول فقه را آموخت. پس از آن به بغداد رفت و در مجلس درس عالمانی چون [[دارقطنی، ابوالحسن علی (۳۰۶ـ بغداد ۳۸۵ق)|دارقطنی]]، ابوحامد اسفراینی، علی بن عمر سکری، ابن عرفه و [[ابن طرارا|ابوالفرج معافی بن زکریا ابن طرارا]] حضور یافت. سپس در بغداد به تدریس روی آورد. [[ابواسحاق شیرازی، ابراهیم (فیروزآباد ۳۹۳ـ بغداد ۴۷۶ق)|ابواسحاق شیرازی]]، [[خطیب بغدادی، احمد بن علی (بغداد ۳۹۲ـ۴۶۳ق)|خطیب بغدادی]]، ابوعبدالله قزوینی، یعقوب بن سلمان خازن شافعی و ابوالولید باجی از شاگردان طبری بودند. او در رواج [[شافعیه|مذهب شافعی]] در عراق نقش مؤثر داشت و با پیروان مذاهب دیگر ازجمله [[حنفی، مذهب|حنفیان]] (چون ابوالحسن طالقانی، قاضی بلخ و ابوالحسن قدوری) به مناظره میپرداخت؛ به همین سبب به شیخ عمید و یا شیخ عراق آوازه یافت. ابواسحاق شیرازی و دیگر علمای شافعی عراق هرگاه نام قاضی را بر زبان میآوردند مقصودشان قاضی ابوطیب طبری بود. او در فقه چندان آوازه یافت که گاه وی را از ابوحامد اسفراینی برتر میدانستند. ابوطیب پس از درگذشت ابوعبدالله صیمری حنفی ( - ۴0۵ق) در بغداد و در محلۀ کرخ ریاست قضا را به عهده گرفت و تا پایان زندگیاش با سلامت کامل به قضاوت و افتا سرگرم بود. افزون بر مسند قضاوت، تولیت دیوان رسایل را نیز عهدهدار بود. | ||