پرایر، ریچارد (۱۹۴۰): تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:13081200.jpg|بندانگشتی|ریچارد پرایر]]

پِرایِر، ریچارْد (۱۹۴۰-2005)(Pryor, Richard)<br /> کمدین، بازیگر، و فیلم‌نامه‌نویس امریکایی. تک‌گویی‌های شخصیت‌هایی که او نقش آنان را بازی می‌کند، مملو از ناسزاگویی است و بر سالوس‌های نژادی و اجتماعی تأکید می‌کند. با جین وایلدر<ref>Gene Wilder </ref> (۱۹۳۵ـ ) در چندین کمدی موسوم به «دوست و رفیقی»، ازجمله ''سیلور استریک''<ref>''Silver Streak'' </ref> (۱۹۷۶) و ''جنون زندان''<ref>''Stir Crazy'' </ref> (۱۹۸۰)، هم‌بازی بوده است. البته موفقیت پرایر در سینما هیچ‌گاه به پای توفیق برنامه‌های کمدی‌اش نرسیده است؛ ''ریچارد پرایر ـ کنسرت زنده''<ref>''Richard Pryor - Live in Concert'' </ref> (۱۹۷۹) و ''ریچارد پرایر ـ برنامۀ زنده در سانست استریپ''<ref>''Richard Pryor - Live on Sunset Strip'' </ref> (۱۹۸۲) دو مورد از این برنامه‌های زندۀ فیلم شده‌اند. نخستین بازی به یادماندنی‌اش در فیلم ''بانو آواز بلوز می‌خواند''<ref>''Lady Sings the Blues'' </ref> (۱۹۷۲) بود و پس از آن در فیلم‌های ''شنبه شب در بالای شهر''<ref>''Uptown Saturday Night''</ref> (۱۹۷۴)، ''ماشین‌شویی''<ref>''Car Wash'' </ref> (۱۹۷۶)، و ''سوپرمن‌‌'' ''۳‌''<ref>''Superman III'' </ref> (۱۹۸۳) ایفای نقش کرد. همچنین کارگردان دو فیلم بوده است: ''ریچارد پرایر حیّ و حاضر''<ref>''Richard Pryor Here and Now'' </ref> (۱۹۸۳)، یکی از چهار برنامۀ زنده‌اش‌ که به فیلم درآمده، و فیلم ''رقاصِ جو جو، زندگیت صدایت می‌زند''<ref>''Jo Jo Dancer, Your Life is Calling'' </ref> (۱۹۸۶)، که تقریباً شرح حال زندگی خود اوست. پرایر از سرشناس‌ترین کمدین‌های نسل خویش است و در بازی‌هایش از زندگی پرنشیب‌وفراز خود، مانند حملۀ قلبی و مصرف مواد مخدر و درگیری‌های موقت با پلیس، الهام می‌گیرد. برای آلبوم‌های کمدی‌اش برندۀ چندین جایزۀ گِرَمی<ref>Grammy </ref> شد. در اواسط دهۀ ۱۹۶۰ نویسندۀ برنامه‌های تلویزیونی بود، و با همکاری [[بروکس، مل (۱۹۲۶)|مِل بروکس]]<ref>Mel Brooks </ref> فیلم‌نامۀ فیلم ''زین‌های شعله‌ور''<ref>''Blazing Saddles''</ref> (۱۹۷۴) را نوشته است.

<br /> <!--13081200-->