آصف جاه، قمرالدین (۱۰۸۲ـ برهان پور ۱۱۶۱ق): تفاوت میان نسخه‌ها

{{جعبه زندگینامه|عنوان=قمرالدین آصف جاه|نام=Qamaruddin Asef Jah|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=۱۰۸۲ق|تاریخ مرگ=برهان پور ۱۱۶۱ق|دوره زندگی=|ملیت=|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}آصِف‌جاه، قمرالدین (۱۰۸۲ـ برهان‌پور ۱۱۶۱ق)  Asef Jah, Qamaruddin

(قمرالدین خان صدیقی یا میرقمرالدین علی خان؛ ملقب به نواب نظام‌الملک، آصف‌جاه و چین قلیچ خان؛ معروف به آصف جاه اول و نظام‌الملک؛ متخلص به شاکر و آصف) پایه‌گذار دولت نظام دکن. در آگرا متولد شد. از کودکی مورد توجه خاص امپراتور گورکانی بود و از ۶ سالگی همراه پدرش در دربار به صورت خصوصی تعلیم دید و از 10 سالگی همراه پدر به میدان جنگ می‌رفت. او از [[اورنگ زیب|اورنگ‌زیب]] عالمگیر، منصب چهارهزاری و سپس پنج هزاری را دریافت کرد. در اواخر عمرِ اورنگ‌زیب استاندار [[بیجاپور، شهر|بیجاپور]] شد. او پس از مرگ اورنگ‌زیب، از کشمکش‌های شاهزادگان گورکانی کناره گرفت ولی در در دورۀ [[بهادرشاه گورکانی اول|بهادرشاه]] حاکم اَوَدْهْ و فوجدار [[لکهنو]] شد و لقب «خانِ دوران بهادر» گرفت و در پادشاهی [[فرخ سیر گورکانی (۱۰۹۴ـ۱۱۳۱ق)|فرخ‌سیر]] صوبه‌دار دکن بود. پس از درگذشت اعتمادالدوله محمد امین‌خان ( ـ۱۱۳۴ق) به وزارت رسید. سرانجام درنتیجۀ توطئه‌های درباریان و امیران، شاه به او بدگمان شد و حکومت دکن را از وی گرفت. نظام‌الملک به دکن تاخت و بار دیگر بر آن‌جا استیلا یافت. در جنگ کرنال تدبیرهای بسیار نشان داد. پس از درگذشت [[صمصام الدوله|صمصام‌الدوله]]، امیرالامرا شد. استقلالش در دکن زمینۀ برآمدن دودمان آصف‌جاهی شد. شعرا، ادبا، علما و مشایخ را تشویق می‌کرد، از این روی، [[حیدرآباد (هند)|حیدرآباد]] در زمان او مرکز مهم فرهنگ و تمدن اسلامی شد. با آزاد بلگرامی و میرعبدالجلیل بلگرامی دوستی داشت. دیوان او به چاپ رسیده است (حیدرآباد، ۱۳۰۱ق).