پرش به محتوا

آل یاسین، محمدحسن (نجف ۱۹۳۱ـ۲۰۰۶): تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
آل یاسین، محمدحسن (نجف ۱۹۳۱ـ۲۰۰۶)  Al-e Yasin, Mohammad Hassan
آل یاسین، محمدحسن (نجف ۱۹۳۱ـم۲۰۰۶)  Al-e Yasin, Mohammad Hassan


{{جعبه زندگینامه
{{جعبه زندگینامه
خط ۱۳: خط ۱۳:
|ملیت=عراقی
|ملیت=عراقی
|محل زندگی=
|محل زندگی=
|تحصیلات و محل تحصیل=درجه اجتهاد (۱۹۵۳)
|تحصیلات و محل تحصیل=درجه اجتهاد (۱۹۵۳م)
| شغل و تخصص اصلی =فقیه
| شغل و تخصص اصلی =فقیه
|شغل و تخصص های دیگر=ادیب، مورخ، زبان شناس، شاعر و محقق
|شغل و تخصص های دیگر=ادیب، مورخ، زبان شناس، شاعر و محقق
|سبک =
|سبک =
|مکتب =
|مکتب =
|سمت =عضو مجمع العلمی (فرهنگستان علوم) عراق (۱۹۸۰)، عضو مجمع اللغهالعربیه (فرهنگستان زبان عربی)
|سمت =عضو مجمع العلمی (فرهنگستان علوم) عراق (۱۹۸۰م)، عضو مجمع اللغهالعربیه (فرهنگستان زبان عربی)
|جوایز و افتخارات =
|جوایز و افتخارات =
|آثار =اسلام و سیاست؛ اسلام و نظام طبقاتی
|آثار =اسلام و سیاست، روش تفسیری شیخ طوسی، تاریخ حکومت آل بویه، اسلام و نظام طبقاتی، و اسلام و بردگی
|خویشاوندان سرشناس =محمدرضا آل یاسین (پدر)
|خویشاوندان سرشناس =محمدرضا آل یاسین (پدر)
|گروه مقاله =دین اسلام
|گروه مقاله =دین اسلام
خط ۳۰: خط ۳۰:
}}
}}


فقیه، ادیب، مورخ، زبان‌شناس، شاعر، و محقق عراقی. پدرش، محمدرضا آل یاسین، از مراجع بزرگ شیعه در عراق بود. محمدحسن در طول تحصیل علوم دینی در حوزۀ نجف اشرف از عالمان بزرگی چون محمدطاهر شیخ راضی، [[جزایری، عبدالکریم (نجف ۱۲۸۹ـ همان جا ۱۳۸۲ق)|شیخ عبدالکریم جزایری]]، شیخ عباس رُمَیثی و [[خویی، سید ابوالقاسم (خوی ۱۲۷۸ـ بغداد ۱۳۷۱ش)|سید ابوالقاسم خویی]] بهره‌های فراوان برد. در ۱۹۵۳، در ۳۲سالگی، به درجۀ اجتهاد رسید. در ۱۹۸۰ عضو مجمع‌العلمی (فرهنگستان علوم) عراق و همچنین عضو پیوستۀ مجمع اللغةالعربیه (فرهنگستان زبان عربی) شد. در ۱۹۹۴ به عضویت باشگاه پیش‌گامان و سرآمدان ابداع ادبی عراق درآمد. در ۱۹۹۵ به‌سبب سر برتافتن از حضور در جلسه‌ای با حضور [[صدام حسین|صدام ‌حسین]]، به دستور وی، عضویتش در فرهنگستان علوم عراق به تعلیق درآمد.  
فقیه، ادیب، مورخ، زبان‌شناس، شاعر، و محقق عراقی. پدرش، محمدرضا آل یاسین، از مراجع بزرگ شیعه در [[عراق]] بود. محمدحسن در طول تحصیل علوم دینی در حوزۀ [[نجف]] اشرف از عالمان بزرگی چون محمدطاهر شیخ راضی، [[جزایری، عبدالکریم (نجف ۱۲۸۹ـ همان جا ۱۳۸۲ق)|شیخ عبدالکریم جزایری]]، شیخ عباس رُمَیثی و [[خویی، سید ابوالقاسم (خوی ۱۲۷۸ـ بغداد ۱۳۷۱ش)|سید ابوالقاسم خویی]] بهره‌های فراوان برد. در ۱۹۵۳م، در ۳۲سالگی، به درجۀ اجتهاد رسید. در ۱۹۸۰م عضو مجمع‌العلمی (فرهنگستان علوم) عراق و همچنین عضو پیوستۀ مجمع ''اللغةالعربیه'' (فرهنگستان زبان عربی) شد. در ۱۹۹۴م به عضویت باشگاه پیش‌گامان و سرآمدان ابداع ادبی عراق درآمد. در ۱۹۹۵م به‌سبب سر برتافتن از حضور در جلسه‌ای با حضور [[صدام حسین|صدام ‌حسین]]، به دستور وی، عضویتش در فرهنگستان علوم عراق به تعلیق درآمد.  


بیش از بیست جلد کتاب از وی منتشر شده است که مهم‌ترین آن‌ها عبارت‌اند از ''اسلام و سیاست''، ''روش تفسیری شیخ طوسی''، ''تاریخ حکومت آل بویه''، ''اسلام و نظام طبقاتی''، و ''اسلام و بردگی''.
بیش از بیست جلد کتاب از وی منتشر شده است که مهم‌ترین آن‌ها عبارت‌اند از ''اسلام و سیاست''، ''روش تفسیری شیخ طوسی''، ''تاریخ حکومت آل بویه''، ''اسلام و نظام طبقاتی''، و ''اسلام و بردگی''.
سرویراستار، ویراستار
۳۷٬۶۲۰

ویرایش