آندرآس، فریدریش کارل (۱۸۴۶ـ۱۹۳۰): تفاوت میان نسخه‌ها

آندرآس، فریدریش کارل (۱۸۴۶ـ۱۹۳۰) (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۷ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۲۵

۵۲ بایت اضافه‌شده ، ۵ ماه پیش

بدون خلاصۀ ویرایش

دیداریویکی‌متن

Mohammadi2

سرویراستار، ویراستار

۳۷٬۶۲۰

ویرایش

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-آندْرِآس، فریدریش کارْل (۱۸۴۶ـ۱۹۳۰)(Andreas, Freidrich Carl)<br>
+آندْرِآس، فریدریش کارْل (۱۸۴۶ـ۱۹۳۰م)(Andreas, Freidrich Carl)<br>
 {{جعبه زندگینامه
@@ خط ۳۱: / خط ۳۱: @@
 }}<p>
-خاورشناس آلمانی. تحصیلات مقدماتی و عمومی را در هامبورگ و ژنو به‌پایان برد و سپس در دانشگاه‌های ارلانگن، گوتینگن، هاله، لایپزیگ و سرانجام در کپنهاگ و کیل به مطالعات ایرانی و شرقی پرداخت. در ۱۸۷۵ همراه با گروهی برای رصدکردن زهره به ایران سفر کرد و تا ۱۸۸۲ برای مطالعه و تحقیق در ایران ماند. در این میان، یک سال نیز به هند سفر کرد. در ۱۸۸۷ با لو سالومه، بانوی نویسنده و روان‌کاو آلمانی، ازدواج کرد. از ۱۹۰۳ تا ۱۹۳۰، استاد خاورشناسی و زبان‌شناسی دانشگاه گوتینگن بود. با همۀ زبان‌های ایرانی از اوستایی تا فارسی امروزی و بسیاری گویش‌های رایج ایرانی، ازجمله افغانی، آستی و کردی آشنایی تمام داشت و نیز زبان‌های عربی، ترکی، سریانی، عبری، سانسکریت و ارمنی را هم می‌دانست. دربارۀ نام‌های شهرهای ایران و ویژگی‌های آن‌ها، به‌ویژه شهرهای آذربایجان، تحقیق و بررسی کرده است. پژوهش‌های او در تاریخ الفبای اوستا و خواندن نوشته‌های تورفان نیز شهرت دارد. از آثارش: ''تندیس‌ها و سنگ‌نبشته‌های هخامنشی و ساسانی تخت‌ جمشید'' (۱۸۸۲)؛ ''بابی‌ها در ایران، تاریخ و آموزه‌های آن‌ها'' (لایپزیگ، ۱۸۹۶)؛ ''پیدایش الفبای اوستایی و منشأ ارزش آوایی آن'' (لیدن، ۱۹۰۳)؛ ''یادداشت‌هایی دربارۀ گویش‌های محلی ایران'' (۱۹۳۹)؛ ''شش ماه در ایران''.</p>
+خاورشناس آلمانی. تحصیلات مقدماتی و عمومی را در [[هامبورگ، بندر|هامبورگ]]<ref>Hamburg</ref> و [[ژنو]] به پایان برد و سپس در دانشگاه‌های ارلانگن، گوتینگن، هاله، لایپزیگ و سرانجام در کپنهاگ و کیل به مطالعات ایرانی و شرقی پرداخت. در ۱۸۷۵ همراه با گروهی برای رصدکردن زهره به ایران سفر کرد و تا ۱۸۸۲ برای مطالعه و تحقیق در ایران ماند. در این میان، یک سال نیز به هند سفر کرد. در ۱۸۸۷ با لو سالومه، بانوی نویسنده و روان‌کاو آلمانی، ازدواج کرد. از ۱۹۰۳ تا ۱۹۳۰، استاد خاورشناسی و زبان‌شناسی دانشگاه گوتینگن بود. با همۀ زبان‌های ایرانی از اوستایی تا فارسی امروزی و بسیاری گویش‌های رایج ایرانی، ازجمله افغانی، آستی و کردی آشنایی تمام داشت و نیز زبان‌های عربی، ترکی، سریانی، عبری، سانسکریت و ارمنی را هم می‌دانست. دربارۀ نام‌های شهرهای ایران و ویژگی‌های آن‌ها، به‌ویژه شهرهای آذربایجان، تحقیق و بررسی کرده است. پژوهش‌های او در تاریخ الفبای اوستا و خواندن نوشته‌های تورفان نیز شهرت دارد. از آثارش: ''تندیس‌ها و سنگ‌نبشته‌های هخامنشی و ساسانی تخت‌ جمشید'' (۱۸۸۲)؛ ''بابی‌ها در ایران، تاریخ و آموزه‌های آن‌ها'' (لایپزیگ، ۱۸۹۶)؛ ''پیدایش الفبای اوستایی و منشأ ارزش آوایی آن'' (لیدن، ۱۹۰۳)؛ ''یادداشت‌هایی دربارۀ گویش‌های محلی ایران'' (۱۹۳۹)؛ ''شش ماه در ایران''.</p>
 <br><!--10246800-->
 [[رده:خاورشناسی]]
 [[رده:(خاورشناسی)ایران]]