آنگولا: تفاوت میان نسخه‌ها

| جمعیت =  ۱۹,۰۸۲,۰۰۰ نفر

'''سیمای طبیعی.''' کرانه‌های آنگولا، که استان برون‌مرزی [[کابیندا]]<ref>Cabinda</ref> را نیز شامل می‌شود، جلگۀ ساحلی طویلی است که درازای آن حدود ۱,۵۰۰ کیلومتر و پهنای آن ۵۰ تا ۱۵۰ کیلومتر است. درون‌بوم آن تختال<ref>tableland</ref> نسبتاً مرتفعی است که بخشی از فلات مرکزی افریقا با ارتفاع ۱,۲۰۰ تا ۱,۸۵۰ متر را به خود اختصاص داده است. نواحی جنوبی تختال مزبور هموار و نسبتاً مسطح است و بخش‌های جنوب غربی و مرکزی را فلات بیه<ref>Bie Plateau</ref> و کوه‌های مرکزی آنگولا فراگرفته است. بلندترین نقطۀ کشور، کوه موکو<ref>Moco</ref> با ارتفاع ۲,۶۲۰ متر، در مرکز غربی آن جا دارد. نواحی شمالی تختال مزبور از ناهمواری‌ها و بریدگی‌ها و دره‌های متعددی تشکیل شده و دره‌های رود [[کاسای]] (کاسایی<ref>Kasai</ref>)، کوانگو<ref>Kwango</ref>، و کنگو بخش‌هایی از مرز این سرزمین با کشور کنگو را تشکیل داده‌اند. بلندی‌های مرکزی آنگولا سرچشمۀ رودخانه‌های بسیاری است که موجب برخورداری این سرزمین از نعمت آب فراوان شده و غیر از نواحی جنوبی، دیگر مناطق آن پوشیده از جنگل‌های انبوه و علفزارهای وسیعی از نوع ساواناست. رودخانۀ عظیم کنگو بخشی از مرز شمال غربی این کشور را به طول حدود ۱۶۰ کیلومتر تشکیل داده و جلگۀ برون‌مرزی کابیندا را، که در ۵۰کیلومتری شمال آن قرار دارد، از سرزمین اصلی آنگولا جدا کرده است. رودخانه‌های کوانگو، شیکاپا<ref>Chicapa</ref>، و کاسایی که رو به شمال روان‌اند، به رود کنگو می‌ریزند و رودخانه‌های لونگوئه ـ ‌بونگو<ref>Lungue-Bungo</ref>، کواندو<ref>Kwando</ref>، کوئیتو<ref>Cuito</ref> و نیز رود مرزی [[اوکاوانگو، رود|اوکاوانگو]]<ref>Okavango</ref>، در مرز نامیبیا، که به رودخانۀ زامبزی می‌ریزند، نواحی شرقی و جنوبی آن را مشروب می‌کنند. افزون بر رودخانه‌های مزبور، رودخانه‌های [[کوانزا، رود|کوانزا]]<ref>Cuanza</ref> و کوو<ref>Cuvo</ref> عمده‌ترین رودهای بخش غربی آنگولا محسوب می‌شوند. کشور آنگولا به هجده استان تقسیم می‌شود. اقلیم این کشور به استثنای ارتفاعات مرکزی و نیز جلگۀ ساحلی، که تحت تأثیر جریان آب سرد [[بنگویلا|بِنگوئلا]] تا اندازه‌ای معتدل است، کلاً‌ بسیار گرم است و بارندگی آن متناسب با وسعت قابل توجه کشور و عوامل دیگری چون ارتفاعات، دوری و نزدیکی از دریا متغیر است. نواحی شمالی، به‌ویژه در ماه‌های اسفند و فروردین، بارندگی بیشتری دارد و اقلیم نواحی غربی و به ویژه جنوبی خشک و بارندگی آن اندک است. میانگین دمای هوا در شهر لوآندا در دی‌ماه&nbsp;۲۵.۶ درجۀ سانتی‌گراد، در تیرماه&nbsp;۲۰.۶ درجۀ سانتی‌گراد، و میانگین بارندگی سالانۀ آن ۳۲۳ میلی‌متر است. آنگولا از نظر حیات ‌وحش، از غنی‌ترین کشورهای افریقا است و ببر، چیتا، پلنگ، فیل، و کرگدن جانوران بومی این کشورند؛ توسعۀ مزارع و قطع درختان جنگلی و جنگ‌های داخلی و طمع سوداگران عاج فیل و شاخ کرگدن، این جانوران را از زیستگاه اصلی و طبیعی خود تار و مار کرده، از شمارشان کاسته و آن‌ها را به زندگی در محدوده‌های حفاظت‌شده‌ (پارک ملی) ناگزیر کرده است.

'''مردم و تاریخ.''' جمعیت آنگولا حدود ۱۹,۰۸۲,۰۰۰ نفر است (۲۰۱۰)&nbsp;و تراکم نسبی آن به&nbsp;۱۵.۳ نفر در کیلومتر مربع می‌رسد. روند افزایش جمعیت این کشور&nbsp;۲.۷ درصد است و اقوام او‌وِیمبوندو و کیمبوندی اکثریت جمعیت آن را تشکیل می‌دهند. آنگولا فاقد مذهب رسمی است و تقریباً نیمی از مردم آن پیرو باور‌های قبیله‌ای‌‌اند. زبان رسمی این کشور پرتغالی است. حدود ۸۶ درصد از جمعیت آن در روستاها زندگی می‌کنند. میانگین امید به زندگی در آنگولا ۳۸ سال است و ۴۲ درصد از بزرگ‌سالان آن باسوادند. کشور آنگولا تا پیش از ورود پرتغالی‌ها، بخشی از امپراتوری بانتو بود؛ پرتغالی‌ها در ۱۴۸۳م به این سرزمین وارد شدند و آن‌جا را به یکی از پایگاه‌های تجارت برده مبدل کردند. آنان تا اواسط قرن ۱۸ بر سراسر آنگولا استیلا یافتند و به شکار و تجارت برده ادامه دادند. ماندگاه‌های آنان روز‌به‌روز افزایش یافت و استخراج الماس و کشت قهوه نیز بر دیگر منبع درآمد آنان افزوده شد. استقلال‌طلبان آنگولایی در ۱۹۶۱ رسماً دست به کار شدند و با زیر فشار قراردادن دولت پرتغال و استفاده از حمایت سازمان‌های بین‌المللی و بعضی کشورها سرانجام در ۱۱ نوامبر ۱۹۷۵ به استقلال دست یافتند.