بلینی، وینچنتسو (۱۸۰۱ـ۱۸۳۵): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
|نام مستعار= | |نام مستعار= | ||
|لقب= | |لقب= | ||
|زادروز=سیسیل | |زادروز=سیسیل ۱۸۰۱م | ||
|تاریخ مرگ= | |تاریخ مرگ=۱۸۳۵م | ||
|دوره زندگی= | |دوره زندگی= | ||
|ملیت=ایتالیایی | |ملیت=ایتالیایی | ||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}بِلّینی، | }}بِلّینی، وینچنتسو (۱۸۰۱ـ۱۸۳۵) | ||
[[پرونده:Bellini, Vincenzo.jpg|بندانگشتی|پرتره وینچسنتسو بلینی طراجی شده توسط ژان‌فرانسوا میله]] | |||
(Bellini, Vincenzo)<br /> | |||
آهنگ‌ساز ایتالیایی اُپرا. با خوانندۀ تنور<ref>tenor | آهنگ‌ساز ایتالیایی اُپرا. با خوانندۀ [[تنور]]<ref>tenor | ||
</ref> [[بلتسونی، جووانی باتیستا (۱۷۷۳ـ۱۸۲۳)|جووانّی باتّیستا روبینی]]<ref>Giovanni Battista Rubini </ref> (۱۷۹۴ـ۱۸۵۴) برای پروراندن سادگی نوین بیان ملودیک، با بهره‌گیری از تِم‌های کلاسیک<ref>classic themes </ref> در موسیقی رُمانتیک همکاری کرد، آن‌گونه که در ''زن خوابگرد''<ref>La sonnambula/The Sleepwalker </ref> و ''نورما''<ref>Norma </ref> (هردو ۱۸۳۱) می‌بینیم. در ''پاکدینان''<ref>I puritani/The Puritans </ref> ''''(۱۸۳۵)، آخرین اثرش، جلوه‌های ارکستری جسورانه و نیرومند تازه‌ای را کشف کرد. بِلّینی در [[کاتانیا، شهر|کاتانیا]]<ref>Catania </ref>، [[سیسیل|سیسیل]]، به‌دنیا آمد. پدرش که ارگ‌نواز بود، و با کمک یک اشراف‌زادۀ سیسیلی توانست او را برای تعلیم گرفتن از نیکولو تسینگارِّلی<ref>Niccoló Zingarelli </ref> به کنسرواتوار ناپل<ref>Naples Conservatory </ref> بفرستد، و او در آن‌جا با [[دونیتستی، گایتانو (۱۷۹۷ـ۱۸۴۸)|دونیتْسِتّی]]<ref>Donizetti </ref> و مِرکادانته<ref>Mercadonte </ref> آشنا شد. نخستین اپرای او، ''آدِلسون و سالوینی''<ref>Adelson e Salvini </ref>، در ۱۸۲۵ زمانی که خودش هنوز دانشجو بود، بر روی صحنه رفت؛ این اپرا توجه دومِنیکو باربایا<ref>Domenico Barbaia </ref> را جلب کرد، که به او سفارش ساختن اپرای دوم، ''بیانکا و جِرناندو''<ref>Bianca e Gernando </ref> را داد، که در ۱۸۲۶ در تئاترو سان کارلو<ref>Teatro San Carlo </ref> بر روی صحنه رفت. موفقیت این اثر باربایا را بر آن داشت تا اپرای دیگری با نام ''دزد دریایی''<ref>Il pirata/The Pirate </ref> برای لا اسکالا<ref>La Scala </ref>ی [[میلان|میلان]] از او درخواست کند؛ این اثر در ۱۸۲۷ همان‌جا به‌‌اجرا درآمد و روبینی نیز جزو نقش‌آفرینانش بود. اجرای آن در [[پاریس، شهر|پاریس]] نیز با موفقیت روبه‌رو شد، و سه اپرای دیگر به‌دنبال آن در میلان، [[پارما، شهر|پارما]]<ref>Parma </ref>، و [[ونیز]] بر روی صحنه رفتند، تا بالاخره بِلّینی در ''زن خوابگرد'' به بلوغ و پختگی کامل خود دست یافت؛ این اپرا در ۱۸۳۱ در میلان اجرا شد، و ماریا مالیبران<ref>Maria Malibran </ref> نقش قهرمان آن را برعهده داشت. ''نُرما'' در دسامبر همان سال اجرا شد، و جودیتّا پاستا<ref>Giuditta Pasta</ref> نقش اصلی آن را بازی کرد. این اپرا نشان‌دهندۀ اوج سبک بِلّینی، با خط ملودی بلند و مرثیه‌وار و کشش نمایشی فوق‌العاده نیرومند آن است. | |||
</ref> جووانّی باتّیستا روبینی<ref>Giovanni Battista Rubini </ref> (۱۷۹۴ـ۱۸۵۴) برای پروراندن سادگی نوین بیان ملودیک، با بهره‌گیری از تِم‌های کلاسیک<ref>classic themes </ref> در موسیقی رُمانتیک همکاری کرد، آن‌گونه که در ''زن خوابگرد''<ref>La sonnambula/The Sleepwalker </ref> و ''نورما''<ref>Norma </ref> (هردو ۱۸۳۱) می‌بینیم. در ''پاکدینان''<ref>I puritani/The Puritans </ref> ''''(۱۸۳۵)، آخرین اثرش، جلوه‌های ارکستری جسورانه و نیرومند تازه‌ای را کشف کرد. بِلّینی در کاتانیا<ref>Catania </ref>، | |||
| | ||