تارتینی، جوزپه (۱۶۹۲ـ۱۷۷۰): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
تارتینی، | {{جعبه زندگینامه|عنوان=جوزپّه تارتینی|نام=Giuseppe Tartini|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=پیرانو در ایستریا ۱۶۹۲م|تاریخ مرگ=۱۷۷۰م|دوره زندگی=|ملیت=ایتالیایی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=آسّیزی|شغل و تخصص اصلی=نوازنده ویولن و آهنگ‌ساز|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=در ۱۷۲۱ تکنواز ویولن و رهبر ارکستر کلیسای سان آنتونیو در پادوا شد|جوایز و افتخارات=|آثار=قهقهۀ شیطان، اصول هارمونی موسیقایی (۱۷۶۷؛ ترجمه ۱۷۷۱)|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=در ۱۷۲۸ یک مدرسۀ ویولن در پادوا بنیاد گذاشت|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}تارتینی، جوزپّه (۱۶۹۲ـ۱۷۷۰) | ||
نوازندۀ ویولن و آهنگ‌ساز ایتالیایی، زادۀ پیرانو<ref>Pirano</ref> در ایستریا<ref>Istria </ref> (پیران<ref>Piran </ref> کنونی در اسلووِنی). در آسّیزی<ref>Assisi </ref> تحصیل کرد و در ۱۷۲۱ تکنواز ویولن و رهبر ارکستر کلیسای سان آنتونیو<ref>Church of Saint Anthony </ref> در پادوا<ref>Padua </ref> شد. در ۱۷۲۸ یک مدرسۀ ویولن در پادوا بنیاد گذاشت. تارتینی از بزرگ‌ترین استادان ویولن به‌شمار می‌رود. او را از کاشفان مستقل آواهای ترکیبی، معروف به آواهای تارتینی<ref>Tartini's tones </ref>، می‌دانند؛ او متوجه شد وقتی دو نت هم‌زمان و به‌صورت کشیده اجرا می‌شوند، یک نت سوم به‌گوش می‌رسد. همچنین یک سبک آرشه‌کشی پدید آورد که هنوز هم کاربرد دارد. تارتینی حدود ۱۵۰ کنسرتو و ۱۰۰ سونات ویولن ساخت، که معروف‌ترین آن‌ها ''قهقهۀ شیطان''<ref>Devil’s Trill </ref> است که پس از مرگش منتشر شد. او چند رسالۀ نظری هم نوشت، ازجمله ''اصول هارمونی موسیقایی''<ref>''The Principles of Musical Harmony''</ref> (۱۷۶۷؛ ترجمه ۱۷۷۱). | (Tartini, Giuseppe) | ||
[[پرونده:Tartini, Giuseppe.jpg|بندانگشتی|جوزپه تارتینی]] | |||
نوازندۀ [[ویولن]] و آهنگ‌ساز ایتالیایی، زادۀ پیرانو<ref>Pirano</ref> در [[ایستریا]]<ref>Istria </ref> (پیران<ref>Piran </ref> کنونی در اسلووِنی). در [[آسیزی|آسّیزی]]<ref>Assisi </ref> تحصیل کرد و در ۱۷۲۱ تکنواز ویولن و رهبر ارکستر کلیسای [[سان آنتونیو]]<ref>Church of Saint Anthony </ref> در [[پادوا، شهر|پادوا]]<ref>Padua </ref> شد. در ۱۷۲۸ یک مدرسۀ ویولن در پادوا بنیاد گذاشت. تارتینی از بزرگ‌ترین استادان ویولن به‌شمار می‌رود. او را از کاشفان مستقل آواهای ترکیبی، معروف به آواهای تارتینی<ref>Tartini's tones </ref>، می‌دانند؛ او متوجه شد وقتی دو نت هم‌زمان و به‌صورت کشیده اجرا می‌شوند، یک نت سوم به‌گوش می‌رسد. همچنین یک سبک آرشه‌کشی پدید آورد که هنوز هم کاربرد دارد. تارتینی حدود ۱۵۰ کنسرتو و ۱۰۰ سونات ویولن ساخت، که معروف‌ترین آن‌ها ''قهقهۀ شیطان''<ref>Devil’s Trill </ref> است که پس از مرگش منتشر شد. او چند رسالۀ نظری هم نوشت، ازجمله ''اصول هارمونی موسیقایی''<ref>''The Principles of Musical Harmony''</ref> (۱۷۶۷؛ ترجمه ۱۷۷۱). | |||
| | ||